تجربه زیسته زنان از نقش های خانواده محور در محلات جنوب شهر تهران

رویکرد دولتها در چند سال اخیر برمبنای ارج نهادن به نقش زنان در خانواده بوده است. اما مطالعات صورت گرفته بیشتر به آسیب شتاسی اشتغال زنان پرداخته است تا نیازسنجی زنان خانه دار این در حالی است که بخش عمده ای از جمعیت زنان خانه دار هستند. از سوی دیگر سیاستگذاری در حوزه زنان بدون شناخت مستقیم مسائل ایشان کارامدی لازم را نخواهد داشت.این پژوهش با روش پدیدارشناسانه و با ابزار مصاحبه نیمه ساختاریافته، تجربه زیسته ۲۰ زن ساکن در محلات جنوب شهر تهران را مورد بررسی قرار داده و به دنبال طرح روایتی زنانه از خانواده سنتی به منظور شناخت مستقیم تجربه ها، نیازها و دغدغه های زنان خانه دار است.مصاحبه ها به روش ون منن تحلیل و سه مضمون اصلی تغییر در هرم قدرت، احساس دوگانه نسبت به زنانگی، سازشگری منفی و ۸ مضمون فرعی شامل چالش های ارتباط با فرزندان، افزایش نقش آفرینی زنان در خانواده، تغییر مناسبات زنان با خانواده همسر، عشق به خانواده، احساس نادیده گرفته شدن،آبروداری، ترس از آینده و احساس بی پناهی استخراج شدنتایج این مقاله حاکی از آن است خانواده سنتی نه گونه ای ایده آل برای تحقق نیازهای زنان است و نه الگوی ناکارمد که می بایست طرد شود. بهبود وضعیت زنان خانه دار منوط به ورود درست سیاستگذاران است چرا که فرهنگ به صورت عرصه ای مستقل می تواند به کنش های زنان شکل دهد و خود را متناسب با شرایط جدید وفق دهد و تنگناهای قانونی را دور بزند. از طرفی قانون گذاری به نفع زنان بدون بسترسازی فرهنگی و تغییر نگرش های عرفی ناکارامد خواهد بود.

تجربه زیسته زنان از نقش های خانواده محور در محلات جنوب شهر تهران Keywords:

زنان خانه دار , سیاستگذاری فرهنگی , خانواده , نقش های زنانه , آزادی های اکتسابی