افزایش زنده مانی در لوسمی لنفوبلاستیک حاد تحت درمان با متوترکسات به واسطه DR۵ و کاسپاز-۸ در شرایط هیپرگلیسمی

زمینه و هدف: نظر به مقاومت دارویی شیمی درمانی در مبتلایان به دیابت و شیوع بیماری لوسمی لنفوبلاستیک حاد در آن ها، هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر هیپرگلوکز بر بیان ژن های DR۵ و Caspase-۸ در سلول های لنفوبلاستیک (NALM-۶) و ارتباط آن به پاسخ سلول ها نسبت به متوترکسات است. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی ابتدا سلول­های NALM-۶ در چهار گروه کنترل (C)، سلول های تیمار شده با متوترکسات (C+M)، سلول­های تیمار شده در محیط با غلظت گلوکز بالا (G)، سلول های تیمارشده در محیط با غلظت گلوکز بالا و متوترکسات (G+M) در محیط RPMI ۱۶۴۰ و FBS ۱۰% حاوی آنتی بیوتیک کشت داده شد. میزان حیات سلول های تیمار شده با متوترکسات، به روش MTT بررسی و سپس با روش RT- qPCR بیان نسبی ژن­ های DR۵ وCaspase-۸ اندازه گیری گردید. یافته ها: گروه M درمقایسه با گروه C ۵۰% زنده مانی و گروه G+M در مقایسه با گروه کنترل ۵۸% زنده مانی داشتند. بیان ژنDR۵ در گروه G+M در مقایسه با گروه G تفاوت معنی داری نداشت (۰۵/۰P) و در گروه G در مقایسه با گروه سلول های تیمار شده (۰۰۱/۰>P) به طور معنی داری پایین تر بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد میزان زنده مانی سلول های (NALM-۶) در غلظت بالای گلوکز بعد از تیمار با متوترکسات، بیش از حالت مشابه در گروه کنترل بوده که بیانگر اثر مقاومت زایی گلوکز بر درمان با دارو است.

افزایش زنده مانی در لوسمی لنفوبلاستیک حاد تحت درمان با متوترکسات به واسطه DR۵ و کاسپاز-۸ در شرایط هیپرگلیسمی Keywords:

Acute Lymphoblastic Leukemia , Caspase-۸ , Diabetes , DR۵ , Methotrexate , لوسمی لنفوبلاستیک حاد , Caspase-۸ , دیابت , DR۵ , متوترکسات