بهبود کارایی شبکه های تحمل پذیر تأخیر خودرویی در سیستم حمل و نقل عمومی با استفاده از گره های رله

شبکه های تحمل پذیر تأخیر 1 امکان انتقال داده در نواحی خلوت را فراهم می سازند، که در این نواحی تأخیر طولانی و قطع و وصل شدن اتصال قابل تحمل است. در شبکه های تحمل پذیر تأخیر، در لحظه ارسال بسته ممکن است که مسیر انتها به انتها موجود نباشد، بنابراین بسته ها ممکن است در گره های میانی ذخیره شوند و در فرصت مناسب به سوی مقصد هدایت 2 شوند. سیستم حمل و نقل عمومی 3 ویژگی هایی دارد که میتواند در شبکه های تحمل پذیر تأخیر مفید باشد. در این سیستم، مسیر حرکت ماشین ها از قبل مشخص شده است و عاملهای 4 این سیستم (مثل اتوبوسها، تاکسیها، مترو و ...) در مسیرمخصوص خودشان حرکت می کنند. با داشتن این اطلاعات در مورد مسیرها، ما میتوانیم تعداد بهینه گره رله 5 که اتصال با تأخیر را تضمین می نماید، تعیین کنیم. در این مقاله، ما مسئله پیکربندی بهینه شبکه را با استفاده از برنامه ریزی خطی عدد صحیح 6 مدل خواهیم کرد. مدل پیشنهادی به طور همزمان هزینه است، به همین خاطر در ادامه با یک الگوریتم ابتکاری و الگوریتم ژنتیک NP-hard شبکه و تأخیر مسیریابی را حداقل خواهد کرد. مدل ارائه شده در حالت کلی مدل پیشنهادی را تقریب می زنیم و در پایان نتایج الگوریتم ابتکاری را با جواب حاصل از الگوریتم ژنتیک مقایسه می کنیم

Keywords:

شبکه تحمل پذیر تأخیر , سیستم حمل و نقل عمومی , گره های رله