درون مایه های صوفیانه در شعر سهراب سپهری و میخائیل نعیمه

سهراب سپهری و میخائیل نعیمه، دو شاعر معاصر ایرانی و لبنانی، در اشعار خود لایه های نازکی از عرفان و تصوف دارند که توانسته اند با آن ها، صرف نظر از خاستگاه شرقی یا اسلامی شان، میراث ادبیات صوفیانه و عرفانی را در دوره معاصر و در دو ادبیات فارسی و عربی احیا کنند و به خواسته ها و دغدغه های انسان معاصر توجه کنند که در گرداب مسائل اجتماعی و سیاسی، خود را درمانده می بیند. در پژوهش حاضر، در پی شناساندن درون مایه هایی از تصوف و عرفان در شعر این دو شاعر هستیم که شعرشان را به هم نزدیک کرده و آن ها را بین شاعران معاصر دیگر متمایز ساخته اند. از درون مایه های صوفیانه در شعر این دو شاعر می­توانیم به مواردی چون تجلی خداوند بر پدیده­های عالم (وحدت شهود)، اتحاد نفس با عالم، عزلت و تنهایی صوفیانه، عشق و تقابل آن با عقل، طبیعت­گرایی، خوشبینی عارفانه، تبیین نظام احسن، مرگ دوستی عارفانه و دم را غنیمت شمردن اشاره کنیم. هدف از انجام این پژوهش، تبیین اندیشه­های مشترک دو شاعر، نحوه برخورد آن ها با عرفان در دوره معاصر و آبشخورهای عرفانی آن ها است.

درون مایه های صوفیانه در شعر سهراب سپهری و میخائیل نعیمه Keywords:

SohrabSepehri , Mikhail Naimeh , mysticism , Contemporary Poem , واژگان کلیدی: سهراب سپهری , میخائیل نعیمه , تصوف و عرفان , شعر معاصر