تغییر جایگاه فردوسی و نظامی در شاهنامه های تاریخی (از آغاز عصر مغول تا پایان عصر صفوی)

بررسی و تحلیل شکلی و محتوایی شاهنامه های تاریخی به جا مانده از عصر مغول تا پایان عصر صفوی نشانگر این واقعیت است که در دوره مغول در شیوه تاریخ سرایی نگاه ها غالبا به شاهنامه فردوسی بوده است. در این عصر فردوسی مورد توجه و احترام سرایندگان منظومه های تاریخی بوده و شاهنامه یگانه الگوی قابل پیروی شناخته می شده است. از سوی دیگر، نظامی در عصر مغول چندان مورد توجه تاریخ سرایان نبوده و می توان گفت عنایت و احترام به او ناچیز و نزدیک به هیچ است. در حالی که در عصر تیموری و صفوی، نظامی جایگاه فردوسی را در این زمینه تصاحب کرده و شواهد حاکی از این است که نظامی در شاهنامه های تاریخی این دوران، بیش از فردوسی از احترام و اعتبار برخوردار است. این نوشتار کوشیده است به روش کتابخانه ای با استفاده از شواهد و نشانه های عینی، تاثیرگذاری فردوسی و نظامی بر سرایندگان شاهنامه های تاریخی عصر مغول تا پایان عصر صفوی را بازنمایی کند و بازتاب تغییر جایگاه آنان را در شاهنامه های تاریخی این دوره ها تبیین و توصیف نماید.

تغییر جایگاه فردوسی و نظامی در شاهنامه های تاریخی (از آغاز عصر مغول تا پایان عصر صفوی) Keywords:

فردوسی , نظامی , شاهنامه , اسکندرنامه , شاهنامه های تاریخی