علیه دوحمل گرایی در سنت ماینونگی

مساله ای که در این مقاله پیگیری می کنیم آن است که آیا دوحمل گرایی ماینونگی موجه است؛ و فرضیه ما آن است که موجه نیست. به رغم اینکه نظام های منطقی دوحمل گرا ویژگی های صوری و معناشناختی اساسا متمایزی به حمل متداول و حمل ماینونگی (یا رمزانشی یا درونی) نسبت می دهند، خود دوحمل گرایی ماینونگی خلاف شهود است. نشان می دهیم که وجوه اختلاف ادعایی این دوگونه حمل، فارغ از طبیعت این حمل ها هستند. اینکه گزاره های رمزانشی (یعنی آنها که حاوی حمل رمزانشی هستند) صرفا در قالب نسبت های یک موضعی صورت بندی می شوند، اینکه نمی توان از آنها خاصیت های مرکب انتزاع کرد، اینکه مقید به بستار منطقی، ناتمامیت و ناسازگاری هستند، و اینکه اتفاقی نیستند، هیچ یک برآمده از سرشت رمزانش نیست و به کار تمایز نهادن میان انواع حمل نمی آید. همچنین معناشناسی های نظام های دوحمل گرا تنها هنگامی شهود های ما درباره طبیعت اشیاء ماینونگی را پاس می دارند که شهودهای دیگر ما درباره ثبات معنای حمل یا ثبات معنای شیء را نادیده انگارند.

علیه دوحمل گرایی در سنت ماینونگی Keywords:

Meinongian Dicopulaism , encoding predication , abstract objects , Zalta , Semantics , دوحمل گرایی ماینونگی , حمل رمزانشی , اشیاء انتزاعی , زالتا , معناشناسی