شناخت فرآیند ارزیابی رضایتمندی در محیط های مسکونی

معماری با هدف ارتقای محیط زندگی ساکنین، توجه ویژه ای به بهبود کیفیت محیط های مسکونی دارد. ارزیابی رضایتمندی از محیط-های مسکونی نیز به منظور بهبود کیفیت زندگی و ارتقا رضایت ساکنین از محیط سکونت شان انجام می گیرد؛ شناخت صحیح رویکرد رضایتمندی در محیط های مسکونی، مستلزم درک چیستی ماهیت فرآیند ارزیابی رضایتمندی به عنوان یک رویکرد عینی- ذهنی و مولفه های تاثیرگذار بر آن است. هدف پژوهش پیش رو شناخت تاثیرات مولفه های موثر در فرآیند ارزیابی رضایتمندی بر پایه مولفه های عینی(تجربه تغییرات کالبدی محیط توسط ساکنین) و ذهنی(واکنش های عاطفی ساکنین نسبت به تغییرات) در قالب یک چارچوب مفهومی است. رویکرد پژوهش حاضر کیفی است که ضمن مطالعه اسناد کتابخانه ای و تحلیل محتوای آنها از مصاحبه های نیمه ساختار یافته از متخصصین روانشناسی محیط بهره گرفته و به تبیین مولفه های موثر در فرآیند ارزیابی رضایتمندی، تاثیرات آنها و ارتباط مولفه ها با یکدیگر در قالب چارچوب فرآیند ارزیابی رضایتمندی می پردازد. نتایج پژوهش نشان می دهد که فرآیند ارزیابی رضایتمندی مسکونی بر پایه دریافت تجربه تغییرات کالبدی ساکنین و واکنش های عاطفی آنها به این تغییرات با در نظرگیری ویژگی ها و تفاوت های فردی صورت می گیرد. دریافت تجربه کالبدی ساکنین بر گرفته از مولفه های قابلیت محیط، خودگسترده و اهمیت محیط زندگی است که موجب شکل گیری اولیه چارچوب ذهنی ساکنین می گردد. واکنش های عاطفی ساکنین به تغییرات به وجود آمده در محیط، سبب ایجاد نقاط لنگرگاهی جدید ذهنی و انطباق با شرایط جدید در ساکنین شده که در نهایت رفتار ساکنین در محیط را تغییر داده و به رضایتمندی آنها از محیط مسکونی منتهی می شود.

شناخت فرآیند ارزیابی رضایتمندی در محیط های مسکونی Keywords:

Residential satisfaction , Bodily experience , Emotional assessment , Individual characteristics , رضایتمندی مسکونی , تجربه کالبدی , ارزیابی عاطفی , ویژگی های فردی