توسعه پایدار یکی از مفاهیم کلیدی در عرصه
شهرسازی است که به ویژه در کشورهای در حال توسعه به دلیل رشد سریع جمعیت و محدودیت منابع طبیعی، اهمیت زیادی پیدا کرده است. هدف اصلی این تحقیق، بررسی چالش ها و فرصت های
توسعه پایدار در
شهرسازی کشورهای در حال توسعه و ارائه راهکارهایی برای دستیابی به این هدف است. در این تحقیق، به تحلیل مسائل مختلفی مانند پراکندگی نامناسب کاربری ها، نابرابری های اجتماعی، آلودگی های زیست محیطی و ضعف زیرساخت های شهری پرداخته شده است. پراکندگی کاربری ها در بسیاری از شهرهای ایران، به ویژه در کلان شهرها منجر به مشکلاتی همچون ترافیک شدید، آلودگی هوا، مصرف بیش از حد منابع انرژی و کاهش کارآیی فضاهای شهری شده است. همچنین، نابرابری های اجتماعی در این کشورها به عنوان یکی از موانع عمده
توسعه پایدار شناخته می شود که بر فرآیندهای اجتماعی و اقتصادی اثرات منفی گذاشته است. در عین حال، فرصت هایی برای بهبود وضعیت موجود وجود دارد. توجه به طراحی کاربری های مختلط، که در آن کاربری های مسکونی، تجاری و خدماتی به طور همزمان در یک فضا قرار می گیرند، می تواند منجر به کاهش سفرهای طولانی و بهبود دسترسی به خدمات شهری شود. همچنین، توسعه حمل ونقل عمومی پایدار و استفاده از فناوری های نوین در مدیریت منابع انرژی و آب می تواند به کاهش فشار بر محیط زیست کمک کند. تقویت مشارکت های اجتماعی و برنامه ریزی شهری مبتنی بر نیازهای واقعی مردم، به ویژه در مناطق حاشیه ای، نیز می تواند به کاهش نابرابری ها و بهبود کیفیت زندگی شهری کمک کند. این تحقیق با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و به روش تفسیری، به بررسی این چالش ها و فرصت ها پرداخته و بر اساس تحلیل های انجام شده، پیشنهاداتی برای سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری ارائه می دهد تا بتوانند به
توسعه پایدار در
شهرسازی دست یابند. این راهکارها شامل اصلاحات در سیاست ها، بهبود زیرساخت ها، و تقویت همکاری های اجتماعی برای ایجاد شهری پایدار و عادلانه است.