توسعه پایدار، مفهوم جدیدی است که پس از انقلاب صنعتی و معضلات ایجاد شده در رابطه با صنعتی شدن شهرها و
توسعه تکنولوژیک شهرها، و از طریق پیوند بین ابعاد مختلف
توسعه (اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی) و توجه خاص به ملاحظات اکولوژیکی، شکل گرفته است.
توسعه پایداردارای رویکردی جامع، طبیعتگرا و انسان مدارو دربردارنده مفاهیم ارزشمندی درزمینه حفظ، ارتقا و بهبود سلامت انسانها و نظامهای اکولوژیکی در بلندمدت و تامین نیازهای بشری، بدون از بین بردن توانایی نسل آینده است و رسیدن به پویایی اقتصادی، محیط زیست قابل زندگی و برابری اجتماعی از ابعاد مهم آن به شمار میآید. این نوع
توسعه درواقع روشی است که با رفاه مردم در مناطق شهری رابطهای مستقیم دارد از این رو تمامی ابعاد و جوانب زندگی شهرنشینی از نظراقتصادی، اجتماعی، سیاسی، کالبدی و ... را در بر میگیرد و از آنجایکه همه این ابعاد به طور طبیعی به یکدیگر وابسته می باشند و بریکدیگر تاثیرمیگذارند، ابتدا نیازمند شناخت و سپس اتخاذ چارچوبهای دقیق برنامه ریزی شده و طراحی شدهای است که به مدد آن هماهنگی و تعادل، بالاترین سطح پایداری در شهرها ومناطق شهری حاصل شود. روند پژوهش این گفتار از جمعبندی تعاریف آغاز و به اصول، مبانی، اهداف، نظریات و شاخصهای
توسعه پایدار شهری و چگونگی دستیابی به آن و نیز راهکارهایی در این زمینه پرداخته است.