بررسی و تحلیل جایگاه فرزندآوری و فرزندپروری در عصر هخامنشی

مقوله فرزندآوری و فرزند پروری از مولفه های اصلی توسعه اجتماعی در فرهنگ های باستانی است. از طرفی تعدد فرزندان و سبک پرورش آنان در انگاره های فکری ایرانیان باستان، دارای اهمیت زیادی بوده است. پژوهش حاضر با تکیه بر روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از شواهد باستان شناختی و منابع هم عصر هخامنشی، به واکاوی وضعیت فرزندآوری و فرزند پروری در عصرهخامنشی پرداخته و پیامدهای مترتب بر آن را مورد تحلیل قرار داده و در پی پاسخ گویی به این پرسش است که فرزندآوری و فرزند پروری در این دوره از چه جایگاهی برخوردار بوده است؟ یافته ها بیانگر این است که فرزندآوری و فرزند پروری در عصرهخامنشی از یک سو متاثر از باورها و اصول اخلاقی کهنی است که قرن های متمادی در فلات ایران وجود داشته است و از سوی دیگر مبتنی بر بنیان های فکری و شرایط اجتماعی و اقتصادی آن عصر و نیز متاثر از جغرافیای فلات ایران بوده است. بر همین اساس سیاستهای راهبردی افزایش جمعیت وسبک تعلیم فرزندان، همواره مورد توجه ویژه شاهان هخامنشی نیز بوده است. در این راستا، برخی از پادشاهان هخامنشی از جمله داریوش اول (۴۸۶-۵۲۲ ق. م) با ایجاد برنامه هایی همچون امنیت شغلی مادران باردار به تسهیل و تکریم فرزنداوری پرداخته اند. لذا لزوم توجه به سرمایه های انسانی، در فرایند فرزند پروری و سبک های تعلیمی نیز تاثیر گذار بوده و در قالب آموزش مضامین اخلاقی همچون راستگویی، اعتدال، جوانمردی و آموزش فنون نظامی به عنوان الگویی مترقی به فرزندان بروز و ظهور یافته است.

بررسی و تحلیل جایگاه فرزندآوری و فرزندپروری در عصر هخامنشی Keywords:

هخامنشیان , فرزندآوری , فرزندپروری , مضامین اخلاقی.