اثبات عدم اشتراط تاثیرگذاری در وجوب امر به معروف و نهی از منکر با تکیه بر آیه ۱۶۴ اعراف

یکی از فریضه­های بنیادین شریعت اسلامی فریضه امر به معروف و نهی از منکر است. فقیهان برای استقرار وجوب این فریضه شروطی برشمرده اند که یکی از آن­ها «شرط تاثیر» است. پژوهش حاضر به روش اکتشافی­ _ ­تحلیلی و با بهره­گیری از منابع کتابخانه ای درپی تبیین ادله قرآنی درباره عدم اشتراط این شرط در استقرار وجوب فریضه یادشده است. فرضیه پژوهش حاضر این است که براساس عمومات و اطلاقات قرآنی با محوریت آیه ۱۶۴ سوره اعراف و همچنین روایات معتبر نمی توان چنین شرطی را به­عنوان شرط وجوب فریضه امر به معروف و نهی از منکر درنظر داشت. برای اثبات این مدعا به مدلول آیاتی که بیان کننده دو اصل ذیل هستند، استناد شده است: عمومات رهنمون به انجام وظیفه دینی در مواجهه با منکرات اجتماعی و منتفی نبودن احتمال اثرگذاری در روند تبلیغ و انذار به­نحو مطلق. ادله ادعایی باورمندان به شرط تاثیر نیز به سه بخش روایات، اجماع و حکم عقل تقسیم و بررسی شده و ناکافی بودن هریک برای اثبات مدعای آنان به اثبات رسیده است.

اثبات عدم اشتراط تاثیرگذاری در وجوب امر به معروف و نهی از منکر با تکیه بر آیه ۱۶۴ اعراف Keywords:

امر به معروف , نهی از منکر , عدم اشتراط تاثیر , آیه ۱۶۴ اعراف , اتمام حجت , مسئولیت پذیری