مطالعه تجربی اثر اندازه در فرآیند میکروفرزکاری

میکروفرزکاری یکی از مهمترین فرآیندهای ساخت قطعات مینیاتوری است که امروزه کاربرد گسترده ای پیدا کرده اند. استفاده از ابزارهای کوچکتر از ۱ میلیمتر در این فرایند باعث بروز پدیده "اثر اندازه" و مشکلات ناشی از شخم زنی در پیشروی های پایین می شود. تعیین مقدار مینیمم ضخامت براده ای که باعث کاهش و یا حذف اثر شخم زنی شود از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. در این تحقیق به بررسی نقش کاهش مقیاس در فرایندهای فرزکاری با مقیاس میکرو و ماکرو پرداخته شده است. ماده بکار رفته در این تحقیق آلیاژ تیتانیومی Ti-۶Al-۴V بوده است. از دو ابزار دو پره به قطرهای ۰.۸ و ۲ میلیمتر برای این منظور استفاده شد. تاثیر عمق برش محوری و پیشروی بعنوان پارامترهای ورودی بر مشخصه های خروجی فرایند نظیر انرژی مخصوص، میکروسختی، زبری سطح، توپوگرافی و تشکیل براده مورد ارزیابی قرار گرفته است. نتایج نشان از افزایش انرژی مخصوص برش و میکروسختی سطح ماشینکاری شده در مقیاس میکرو داشته است. میکروسختی سطح میکروفرزکاری شده حدود ۶ برابر و انرژی مخصوص برش ۱۵۰% بیشتر از مقیاس ماکرو بوده است. مقدار مینیمم ضخامت براده در میکروفرزکاری این آلیاژ ۰.۲۵-۰.۴۹ شعاع لبه برنده پیشنهاد می گردد.

مطالعه تجربی اثر اندازه در فرآیند میکروفرزکاری Keywords:

Micromilling , Titanium alloy , Minimum chip thickness , Specific cutting energy , میکروفرزکاری , آلیاژ تیتانیوم , مینیمم ضخامت براده , انرژی مخصوص برش