نشانگرهای جنسیتی در رمان اعشقنی و پرنده من بر مبنای الگوی رابین لیکاف

این مقاله با هدف کشف ارتباط میان متغیر اجتماعی جنس و ویژگی های زبانی داستان نویسان زن، تلاش می کند با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و براساس الگوی لیکاف، نشانگرهای جنسیتی را در دو رمان اعشقنی از سناء شعلان (بهترین رمان زنانه اردن در سال ۲۰۱۳م) و پرنده من از فریبا وفی (بهترین رمان زنانه فارسی در سال ۲۰۰۲م) بررسی کند. نتایج پژوهش نشان می­دهد که در رمان اعشقنی نزدیک به یک چهارم از واژه های رمان از ویژگی زبانی زنانه برخوردار است و زبان زنان در بیش از یک چهارم از واژه های رمان پرنده من نشا­ندهنده گوینده مونث است. از آنجا که در هر دو رمان نویسنده، زنی است که درباره زنان می­نویسد، بسامد استفاده از واژگان مخصوص زنان در نوشته آنها زیاد است. از دیگر ویژگیهای زبان زنان در این رمانها استفاده از تصویرگری دقیق و جزئی نگر و بهره­گیری از رنگ­واژه­های متعدد است. زنهای هر دو رمان به دلیل اعتماد به نفس کمی که حاصل زیستن در جامعه­هایی مردسالار است از تردیدنماها، تشدیدکننده ها و تقریب­نماهای بیشتری استفاده می کنند و از طریق پرهیز از به کارگیری دشواژه­ها و استفاده از درخواستهای غیرمستقیم، زبانی مودبانه را برای گفتگوهای خویش برمی گزینند که نشانگر ساختارهای زبانی گویندگانی محتاط و فرودست است.

نشانگرهای جنسیتی در رمان اعشقنی و پرنده من بر مبنای الگوی رابین لیکاف Keywords:

feminine language , gender markers , Aashaqon , Sanaa Shaalan , Parandeye Man , Fariba Wafi. , زبان زنانه , نشانگرهای جنسیتی , اعشقنی , سناء شعلان , پرنده من , فریبا وفی.