مناطق آزاد با هدف گسترش صادرات و توسعه تجارت شکل گرفته اند. در کشور ما نیز با توجه به حضور کم رنگ ایران در عرصه تجارت جهانی؛ ایجاد مناطق آزاد به عنوان عاملی در جهت جبران فرصت های از دست رفته و توسعه صادرات، ایجاد اشتغال، ارتقای جایگاه اقتصادی کشور مورد توجه می باشد. مناطق آزاد تجاری و صنعتی از نظر قوانین و مقررات تجاری خارج از قلمرو گمرکی محسوب می شوند. این مناطق تابع مقررات حاکم بر
سرزمین اصلی مانند قانون مقررات صادرات و واردات، قانون امور گمرکی، قانون سرمایه گذاری، قانون امور مالیات های مستقیم نیست و به بیان دیگر، مشمول قوانین و مقررات خاص مناطق آزاد است، و سرمایه گذاری، تولید، تجارت و صادرات در این مناطق از محدودیت های قانونی حاکم بر
سرزمین اصلی مستثنی می باشد. دولت ها در این مناطق در خصوص جذب سرمایه گذاری خارجی، واردات کالا، حقوق ورودی (تعرفه های گمرکی) و صادرات شرایط خاصی را وضع می کنند. در واقع، مقررات حاکم بر مناطق آزاد مقرراتی تسهیل کننده برای فعالیت های اقتصادی است. جذب سرمایه گذاری خارجی، واردات تکنولوژی و ماشین آلات مدرن، جذب فناوری، و دسترسی به بازارهای سایر کشورها، ایجاد اشتغال، توسعه صادرات و کسب درآمدهای ارزی اهداف اصلی تاسیس مناطق آزاد تجاری و صنعتی به حساب می آیند. بخشی از مزیت های قانونی مناطق آزاد تجاری صنعتی ایران عبارتند از: آزادی ورود و خروج سرمایه، معافیت مالیاتی تا پانزده سال، تضمین کامل سرمایه های خارجی، امکان مشارکت سرمایه گذاری داخلی و خارجی، معافیت گمرکی برای ورود کالای ساخته شده در منطقه به داخل کشور، امکان ورود کالا بدون پرداخت عوارض گمرکی و سود بازرگانی به منطقه، امکان خرده فروشی کالا، امکان ورود اتباع خارجی از طریق مبادی ورودی. روش پژوهش به صورت توصیفی تحلیلی می باشد.