ارزیابی شده است که بیش از ۹۰ درصد از ۵.۲ میلیون کیلومتر از جاده ها و بزرگراه های آسفالت اروپا دارای پوشش سطحی آسفالت می باشند. همچنین، حدود ۴۴ درصد از کالاها در کشورهای عضو اتحادیه اروپا از طریق جاده ها جابجا می شوند و حفظ وضعیت جاده ها برای انجام ترانزیت عامل بسیار مهمی برای اقتصاد می باشد. مفهوم اصلی ارائه شده در این تحقیق، استفاده از روسازی جدید زیستی است که از طریق جایگزینی نسبی مواد سبزتر با ترکیبات آسفالت طراحی و همچنین آسفالت اصلاح شده (RAP)، ضایعات ساختمانی و خرابی ها (C&DW)،
لیگنین (محصولات پسماندی فرآیند دوم تولید بیواناتول) و روغن حاصل از الیاف های زیستی تولید می شوند. در این تحقیق درباره یک مفهوم جدید برای ساختارهای آسفالت با ویژگی های زیست پذیری محیطی بحث شده است که دارای عملکرد بلندمدت در مقایسه با یازه های روسازی قدیمی می باشند. دو مولفه اصلی در ترکیبات آسفالت – قیر معدنی و مواد متراکم-مورد تاکید قرار گرفته اند. در ارتباط با قیرهای معدنی، دو روش برای 'سبز کردن' حجم مواد الیافی مورد بررسی قرار گرفته اند. در روش اول، قیرهای معدنی زیست محیطی مورد بررسی می گیرند که بخشی از الیاف های پتروشیمی هستند که جایگزین محصولات زیست محور می شوند. در روش دوم نیز از ضایعات صنعتی خاص برای جایگزینی پلیمر حاصل از نفت خام در قیرهای اصلاح شده استفاده می شود. در ارتباط با مواد متراکم نیز دو روش مختلف مورد بررسی قرار گرفته اند که عبارتند از: استفاده از
روسازی پرتردد (EAP) در ترکیب آسفالت داغ بدلیل اضافه کردن
مواد زیستی که در دماهای پایین تر جوابگو می باشد و استفاده از مواد ضایعات ساختمانی و خرابه ای (C&DW). ترکیب بهینه C&DW به عنوان مواد خام با استفاده از یک فرآیند منتخب برای تجزیه C&DW جهت افزایش کیفیت نهایی مواد بازیافتی انجام می شود. در این تحقیق، روش سیستماتیک انتخاب ترکیب مناسب این مواد اصلی برای روسازی در طراحی ترکیبات آسفالت با توجه به آزمایشات کتابخانه ای تا کاربردی توصیف شده است. این روش توسط یک کنسرسیوم متشکل از شرکای FP۷ با حمایت مالی پروژه Asphalt Pavements for a Sustainable Environment (APSE) توسعه یافته است.