فناوری های مهاربندی به عنوان یکی از متداول ترین اشکال
سازه ای طراحی
سازه های مقاوم در برابر زلزله می باشد. همراه با مهاربندهای جانبی و کاهش نیروی برشی در بین ستون های اصلی و فرعی به کار گرفته می شوند. در دهه های اخیر انواع
مهاربندها اختراع و توسعه داده شده اند. این پژوهش به بررسی مزایا و معایب
مهاربندها پرداخته است که
جذب انرژی ناشی از آسیب های
سازه ای هنگام رخداد زلزله می باشد و این موجب کاهش آسیب های
سازه ای در هنگام رخداد است. نتایج نشان داده که ترکیب مهاربندهای با باندنه های کاهش یافته و این موضوع حاکی از نقش این باندنه ها در کاهش خسارات جانی است. نتایج تحقیق مشخص ساخت که بهترین نوع
مهاربندها با توجه به محل
مهاربندها و تعداد طبقات
سازه متفاوت می باشد و اینکه به دلیل ضرایب و سختی بالا برخوردار است و همچنین با توجه به شکل و فرم انتخاب شده برای کاهش جانبی نسبتا زیاد دارد که به طور همگن در همه طبقات مورد کاهش قرار می گیرد که این مطلوب است. داده های برد و کمانش باندنه تحت باربری خمشی دچار تغییر می شوند و همچنین با توجه به اینکه
مهاربندها در معرض تغییر شکل و ارتعاشات حاصل قرار می گیرند باید با توجه به فرم آن ها طراحی شوند. از آنجا که این نوع
مهاربندها به ظرفیت عملکردی زیادی دارند.