خصوصی سازی و تاثیر آن بر روی ساختار سازمانی شرکت راه آهن جمهوری اسلامی ایران

در دیدگاه متعارف و سنتی ، خصوصی سازی با غیر ملی کردن و انتقال مالکیت موسسات عمومی دولتی به بخش خصوصی برابر است .برای پذیرفتن این شیوه از خصوصی سازی عمدتاً یک شورای ویژه قیمت آغازین موسسه را ارائه می دهد و سپس قیمت قطعی برای عرضه در بازار مالی ( بورس ) توسط وزارتخانه های ذیربط تعیین و در آنجا قیمت نهایی مشخص میشود . دولت میتواند در روابط اقتصادی و اجتماعی به سه طریق به تنظیم فعالیتها بپردازد ؛ شیوه سنتی این دخالت از راه ‹‹وضع قوانین و مقررات ›› و روشهای دیگر آن به ترتیب از طریق ‹‹ مدیریت مستقیم ›› بر صنایع و خدمات و ‹‹ اقدامات وادارنده ›› تشویقی و هدایتی تحقق می پذیرد . که براساس آن دولتها نه تنها باید خود را از قلمرو اقتصاد و برنامه ریزی و مدیریت مستقیم کنار بکشند ، بلکه باید به کاهش کمی و ایجاد نرمش در مقررات و حذف انحصارات نیز بپردازند . در همین چهارچوب روشهای دیگری نیز برای انتقال خارج از بازار عرضه و تقاضا وجود دارد چون واگذاری به اشخاص خصوصی ( افراد و یا موسسات ) ، انتقال به ‹‹ موسسات تضمین کننده ›› و فروش به کارکنان . اما گاه دیده می شود که ‹‹ قدرت عمومی ›› برای ‹‹حفظ ›› منافع عمومی و یا ‹‹ مصالح دولت ›› ، ضمن انتقال مالکیت به بخش خصوصی ، مایل به حفظ کنترل بعد از فروش میباشد