عدم توازن میان رشد جمعیت و نیاز به مسکن و فضای مسکونی فرایندهای تولید و طراحی و برنامه ریزی مسکن را به سویی سو داده است که کیفیت های فرهنگی در طراحی مسکن برای شهروندانی با ایدئولوژی های اسلامی به دست فراموشی سپرده شده است . این در حالی است که در منابع اسلامی اشارههای متعددی به شیوه زیست و صفت های مسکن مطلوب برای سکونت شهروند مسلمان شده است و علیرغم وجود پژوهش های متعدد برای استخراج این ویژگی ها، فقدان چارچوبی شاخصی برای
مسکن اسلامی با استناد به منابع اسلامی به چشم می خورد. لذا پژوهش حاضر با هدف استخراج
شاخص های مسکن مطلوب اسلامی از منابع اصلی اسلامی (قرآن، حدیث و روایات) می کوشد تا چارچوبی شاخصی برای تعریف مسکن مطلوب اسلامی مبتنی بر متون اسلامی ارایه نماید. این پژوهش از حیث ماهیت پژوهشی کاربردی است که روش کلی آن توصیفی -تحلیلی است و با متن کاوی و تحلیل قرآن، احادیث و روایات و مراجعه به تفاسیر آنها سعی کرده شاخص های تعریف کننده مسکن مطلوب اسلامی را در قالب ۱۰ شاخص کلی ارایه نماید که عبارتند از: طبیعت گرایی ، همسایه مداری ، استتار و عدم اشراف، محرمیت ، خانواده مداری ، میهمانپذیری ، نمازگاه یا محراب داشتن ، تزئینات، عدم اسراف و تفاخر.