سبک شناسی سینیه صاحب بن عباد در مدح امام رضا(ع) ازلحاظ لایه های معنایی، ادبی و موسیقایی

صاحب بن عباد(۳۲۶-۳۸۵ ق.) وزیر ایرانی، ادیب و سراینده شیعی، قصاید فراوانی در مدح و رثای اهل بیت(ع) سروده است. جان مایه این ایمان، عشق و ارادت در قصیده سینیه او در مدح امام رضا(ع) به خوبی نمودار است که در ۲۷ بیت در بحر منسرح سروده است. این پژوهش می کوشد به روش توصیفی تحلیلی و رویکرد سبک شناختی، این قصیده را از میان مولفه های تحلیل سبک شناختی در سه حوزه معنایی، آوایی و ادبی ارزیابی کند و شیوه های آفرینش های هنری مبتنی بر افزونه های برون زبانی را که با خروج از حالت هنجار زبان و خلق تصاویر بدیع محقق شده، مورد واکاوی و نقد قرار دهد. پژوهش انجام شده بیانگر آن است که صاحب بن عباد به جای اینکه شعر و فضای آن را با ایقاع حاصل از پیوست کلمات محدود کند، در حد توان، عناصر فرازبانی شامل باورهای ذهنی، اعتقادات دینی و هماهنگی فضای عاطفی شعر را با عناصر درون زبانی مانند عناصر خیال و برون زبانی مانند وزن و تفعیله های عروضی بحر منسرح در آمیخته است تا ممدوح را در لباس معشوق جلوه گر کند و ایشان را با زیبایی هرچه تمام تر در حد یک معشوق جاودانی بالا ببرد و تا حدودی در این کار موفق عمل کرده است.

Keywords:

سبک شناسی , مدح , موسیقی , قصیده سینیه , امام رضا(ع) , صاحب بن عباد