معماری همساز با اقلیم در ایران: الگویی برای طراحی پایدار در مناطق گرم و خشک abstract
معماری همساز با اقلیم به عنوان رویکردی موثر در مواجهه با چالش های محیط زیستی و اقلیمی، نقشی کلیدی در
طراحی پایدار ایفا می کند. در ایران، مناطق گرم و خشک با ویژگی هایی مانند تابش شدید خورشید، نوسانات دمایی و کمبود منابع آب، نیازمند راهکارهایی بومی و سازگار با اقلیم برای بهبود کیفیت زندگی و کاهش مصرف انرژی هستند. این پژوهش با هدف تحلیل
معماری سنتی شهرهای کاشان، اصفهان، یزد و کرمان، عناصر کلیدی معماری پایدار این مناطق را شناسایی کرده و الگویی ترکیبی از
فناوری های نوین و روش های سنتی ارائه می دهد. روش تحقیق به صورت توصیفی-تحلیلی بوده و از داده های اقلیمی، نقشه های معماری، و مطالعات پیشین برای تحلیل بهره گرفته است. یافته ها نشان می دهند که استفاده از عناصری همچون بادگیرها، حیاط مرکزی، مصالح بومی و طراحی سایه دار در این شهرها به کاهش مصرف انرژی و افزایش کارایی ساختمان ها کمک شایانی می کند. همچنین، تلفیق این عناصر با فناوری های مدرن می تواند به طراحی ساختمان هایی پایدارتر در مناطق گرم و خشک منجر شود. این پژوهش عالوه بر ارائه الگویی جامع برای
طراحی پایدار در این اقلیم، شکاف های موجود در پژوهش های پیشین را نیز پوشش داده و راهکارهایی عملی برای معماران و طراحان ارائه می دهد.