مفهوم ادبی و کنایی گندم و جو در شعر پارسی
Publish place: The 7th International Conference on Innovation and Research in Language and Literature, History and Culture
Publish Year: 1403
Type: Conference paper
Language: Persian
View: 34
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- I'm the author of the paper
Export:
Document National Code:
ADCONF07_011
Index date: 9 March 2025
مفهوم ادبی و کنایی گندم و جو در شعر پارسی abstract
گیاهان از مهمترین عناصر ادب پارسی هستند که شناخت آنان برای فهم درست شعر، مضامین و صور خیال آنضروری است. گندم بارها در ادب فارسی در مقام مشب ه به قرار گرفته و گیسو، نیزه، دل، لب و دهان بسته ورخسار خوبان را به آن تشبیه کرده اند. در نوشته های عرفانی گندم نمادی از معرفت ازلی است که خوردن آن، باتوجه به محدود بودن ظرفیت وجودی آدم ابوالبشر، سبب رانده شدن او از بهشت و محروم شدن از قرب خداوندشد. جو خوراک درویشان است و کنایه از هر چیز بی بها و اندک بوده و تعابیری مثل جوفروش گندم نما کاربرد دارد.
مفهوم ادبی و کنایی گندم و جو در شعر پارسی authors
آسیه کازرونی
استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد فلاورجان
