هدف از پژوهش حاضر بررسی چالش ها، مزایا و معایب
مدارس هوشمند در نظام آموزشی می باشد.
مدارس هوشمند به آن گروه از واحدهای آموزشی اطلاق می شود که با استفاده از یادگیری الکترونیکی به صورت حضوری و با حفظ فضای فیزیکی، معلم، دانش آموز با برخورداری از نظام آموزشی هوشمند و با رویکرد تلفیقی و جامع نسبت به ارائه خدمات
آموزش و پرورش به دانش آموزان فعالیت می کنند. با هوشمندسازی مدارس تعاملات بین دانش آموزان و معلمان بیشتر شده و این امر می تواند منجر به اشتراک تجربیات موفق و برتر بین آن ها گردد. بنابراین مدارس با ایجاد بسترهای مورد نیاز جهت
هوشمند سازی کلاس ها می توانند از مزایای این روش آموزش استفاده نمایند. در
مدارس هوشمند دانش آموزان می آموزند که چگونه اطلاعات مورد نیاز خود را از طریق شبکه های اطلاعاتی استخراج نمایند، چگونه در مورد آن ها بیندیشند و چگونه حاصل یافته های خود را در جهت حل مسائل و مشکلات خود و توسعه و پیشرفت جوامع شان به کار گیرند. با وجود مزایای غیر قابل انکار
مدارس هوشمند در تحول نظام آموزشی، اجرای این طرح همواره با موانع و مشکلاتی روبرو بوده است. ناکافی بودن نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده، کمبود منابع مالی و فیزیکی جهت تجهیز
مدارس هوشمند به سیستم های رایانه ای و تجهیزات و ملزومات مورد نیاز این مدارس از مشکلات موجود در زمینه توسعه این مدارس می باشند. در
مدارس هوشمند دانش آموزان با تفکر مستقل و ابراز خلاقیت و انگیزه فراوان نسبت به یادگیری توانمندی خود را به کار می گیرند و فضای حاکم موجب به کارگیری توانمندی های مربیان، معلمان و اولیا برای تقویت
آموزش و پرورش می شود و محیط مدرسه زمینه یادگیری و ایجاد انگیزه و رغبت را در دانش آموزان فراهم می کند.