رشد اخلاقی کودکان؛ اولویت نظام آموزشی (با تاکید بر کارکرد نفی خشونت مذهبی در پرتو تربیت فلسفی)

زمینه: رشد اخلاقی فراگیران از اولویت های نظام آموزش وپرورش ایران است. یکی ازکارکردهای مهم تعلیم و تربیت اخلاقی، نفی خشونت مذهبی است. هدف از پژوهش حاضر، نشان دادن ظرفیت آموزش فلسفی به کودکان در رشد اخلاقی آنها، و کارایی آن در توسعه صلح و نفی خشونت مذهبی است. روش این تحقیق، کیفی بوده و با روش توصیفی-تحلیلی و سبک مساله­محور با تکیه بر داده های معتبر به رشته تحریر درآمده است. ضمن تجزیه و تحلیل مدل آموزش فلسفی، به استنباط اصول، اهداف و روش­های آن به نحو مختصر می پردازد. سپس تاثیر این برنامه آموزشی را در بهبود رفتارهای صلح آمیز کودکان و تقویت مهارت­های ارتباطی آنها با دیگران به­ منظور کاهش خشونت بررسی می­ کند. نتیجه­ گیری: پژوهش­های میدانی نشان داده است که ناکامی در خود-ابرازگری، ناتوانی در خود-کنترلی و خویشتن­داری، پایپند بودن سطح آستانه تحمل، تحمیل عقاید رادیکال و انحصارگرایانه، جزم اندیشی، و فقدان کفایت در قوه استدلال، از مهمترین علل خشونت مذهبی در کودکان است. بنابراین باید یکی از رسالت­های ضروری نظام تعلیم و تربیت، ایجاد فضایی دوستانه و ایمن باشد که درآن، امکانی برای بروز زمینه­ها و علل خشونت وجود نداشته باشد. نتایج نشان می­دهد که مدل آموزش فلسفی ازطریق تقویت مهارت­هایی نظیر آزاداندیشی وتفکر انتقادی-استدلالی، القاء تفکر ورفتار همدلانه به­منظور ارتقاء فرهنگ مدارا، آموزش تفکر مراقبتی ومسئولانه، آموزش نگاه زیبایی­شناسانه به هستی که منجر به عشق همزمان به خدا ومردم می­شود، می­تواند روابط آنها را با همنوعان دریک فضای همدلانه توام با خردورزی بهبود بخشد، و درنتیجه، منجر به کاهش تنش و خشونت مذهبی گردد.

رشد اخلاقی کودکان؛ اولویت نظام آموزشی (با تاکید بر کارکرد نفی خشونت مذهبی در پرتو تربیت فلسفی) Keywords:

Philosophical education , Religious violence , Moral development , Empathetic thinking , spirituality. , آموزش فلسفی , خشونت مذهبی , رشد اخلاقی , تفکر همدلانه , معنویت.