بررسی رابطه بین احساس تنهایی و ابعاد آن با خودکارآمدی در سالمندان تحت پوشش مراکز جامع سلامت شهر گرگان در سال ۱۴۰۱

مقدمه: با افزایش سن، افراد کارکردهای فیزیولوژیک، روانی و اجتماعی گذشته خود را به تدریج از دست می دهند و این امر سبب می شود تا احساس تنهایی در آن ها افزایش یابد. از طرفی خودکارآمدی تعیین می کند که انسان ها چه اندازه برای انجام فعالیت هایشان زمان می گذارند و در برخورد با موقعیت های گوناگون چقدر انعطاف پذیری دارند. هدف از مطالعه حاضر تعیین رابطه بین احساس تنهایی و ابعاد آن با خودکارآمدی سالمندان بود. روش کار: این مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع همبستگی بود که ۳۳۵ سالمند تحت پوشش مراکز جامع سلامت شهرگرگان در سال ۱۴۰۱، وارد مطالعه شدند. نمونه گیری به روش طبقه ای با تخصیص متناسب انجام شد. یعنی تعداد نمونه به نسبت تعداد سالمندان هر مرکز جامع سلامت انتخاب شد. از چک لیست اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه احساس تنهایی اجتماعی-عاطفی بزرگسالان (SELSA-S) و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر برای جمع آوری داده ها استفاده شد. هر دو پرسشنامه به شیوه لیکرت نمره گذاری شده، روایی و پایایی آن به تایید رسیده است. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ آنالیز شد. و از آزمون های همبستگی اسپیرمن، من ویتنی یو و کروسکال والیس برای تحلیل داده ها استفاده شد و سطح معنی داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که ۷۱ درصد سالمندان را زنان تشکیل می دادند(۲۳۸ نفر). میانگین نمره احساس تنهایی در سالمندان شرکت کننده ۳۹/۹±۸۹/۳۴ و میانگین نمره خودکارآمدی ۹۸/۸±۰۸/۵۸ بود. احساس تنهایی با خودکارآمدی در سالمندان ارتباط معکوس و معنی داری داشت (۲۰۳/۰- =r، ۰۰۱/۰p<). خودکارآمدی با ابعاد احساس تنهایی رمانتیک، احساس تنهایی خانوادگی و احساس تنهایی اجتماعی رابطه معکوس و معنی داری داشت (۰۰۱/۰>p). نتیجه گیری: با توجه به رابطه معکوس احساس تنهایی و خود کارآمدی پیشنهاد می گردد اقدامات و برنامه های سلامت روان و خدمات اجتماعی برای سالمندان طراحی و اجرا گردد.

بررسی رابطه بین احساس تنهایی و ابعاد آن با خودکارآمدی در سالمندان تحت پوشش مراکز جامع سلامت شهر گرگان در سال ۱۴۰۱ Keywords:

Elderly , Loneliness , Self-efficacy. , سالمندان , احساس تنهایی , خودکارآمدی