بررسی آثار غیرمالی سرپرستی کودکان در حقوق ایران و افغانستان

فرزندخواندگی یا سرپرستی کودکان، یکی از احکام امضایی حقوقی است که به موجب آن، زن و شوهری کودکی را تحت سرپرستی می گیرند و به عنوان پدر و مادر مصنوعی او شناخته می شوند. سرپرستی یک قرارداد حقوقی است که صرفا یک رابطه حقوقی و قرابت حقوقی را به وجود می آورد. سرپرستی در کنار آثار مالی، آثار غیرمالی مهمی نیز دارد که در نظام های حقوقی مختلف اهمیت ویژه ای یافته است. هدف این تحقیق بررسی آثار غیرمالی سرپرستی کودکان در حقوق ایران و افغانستان است. روش تحقیق در این مقاله، تحلیلی توصیفی است که به تحلیل آثار غیرمالی نهاد سرپرستی در این دو کشور پرداخته می شود. سوال اصلی تحقیق این است که آثار غیرمالی سرپرستی در حقوق ایران و افغانستان شامل چه مواردی است و چه تفاوت ها و شباهت هایی میان قوانین این دو کشور در این زمینه وجود دارد. یافته های تحقیق نشان می دهد که مهم ترین آثار غیرمالی سرپرستی، شامل ایجاد محرمیت یا عدم آن، جواز ازدواج یا ممنوعیت آن بین کودک و سرپرستان، ولایت سرپرستان بر کودک، حضانت و نگهداری کودک، و تسری نام خانوادگی سرپرستان به کودک است. این مسائل از منظر شرعی و قانونی در هر دو کشور، تحت مقررات خاصی است و تاثیرات روانی و اجتماعی زیادی بر کودک و سرپرستان دارد. پژوهش حاضر همچنین به تحلیل این آثار بر اساس آیات و روایات دینی و نظرات فقها پرداخته و تفاوت های حقوقی موجود در قوانین ایران و افغانستان را تبیین می کند.کلیدواژه ها: فرزندخواندگی، حرمت نکاح، محرمیت، ارث بری، دعی، تبنی