تاثیر شیوه های مختلف خودگفتاری انگیزشی-آموزشی بر عملکرد و یادگیری پرتاب دارت abstract
هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر شیوه های مختلف خودگفتاری انگیزشی، آموزشی و ترکیبی بر اکتساب و
یادگیری تکلیف پرتاب دارت در بین دانش آموزان دختر ۱۳-۱۸ سال می باشد. ۴۸ دانش آموز دختر که در پرتاب دارت در سطح مبتدی بودند با دامنه سنی ۱۸-۱۳ سال و میانگین سنی (۰۶/۱±۴۶/۱۵) سال به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند . چهار نفر از این شرکت کنندگان چپ دست و بقیه راست دست بودند. آزمودنی ها پس از شرکت در جلسه آموزشی و پیش آزمون به ۴ گروه ۱۲ نفری تقسیم شدند، سپس به طور تصادفی به گروههای تجربی (خودگفتاری) و تمرین جسمانی تقسیم شدند. پژوهش شامل ۱۰ جلسه اکتساب، یک جلسه آزمون یادداری و یک جلسه آزمون انتقال بود که امتیازات ۱۰ کوشش هر آزمودنی در هر جلسه ثبت شد. در این تحقیق برای تجزیه و تحلیل داده ها از دو روش آمار توصیفی و استنباطی استفاده شده است. جهت طبقه بندی و تنظیم داده ها از آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد. به منظور مشخص شدن عدم معنی داری عملکرد گروه ها در شروع تحقیق از تحلیل واریانس یک راهه استفاده شد. از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر به منظور مقایسه میانگین های گروه های تحقیق در مرحله اکتساب و از تحلیل واریانس یک راهه به منظور مقایسه میانگین های ۴ گروه آزمایشی در مراحل یادداری و انتقال استفاده شد. برای بررسی اثر گروه ها در مرحله اکتساب از آزمون تعقیبی بونفرونی و در مراحل یادداری و انتقال از آزمون تعقیبی توکی استفاده شده است. سطح معنی داری برابر ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. کارکردهای خودگفتاری انگیزشی-آموزشی در رشته های مختلف ورزشی متفاوت است و مربیان باید این نکته را هنگام آموزش مدنظر قرار دهند. بر اساس این پژوهش مشخص شد که شیوه های مختلف خودگفتاری انگیزشی-آموزشی بر عملکرد و
یادگیری پرتاب دارت به عنوان تکلیف دقتی در بین نوجوانان ۱۳-۱۸ سال اثر می گذارد. خودگفتاری آموزشی باعث بهبود عملکرد و
یادگیری در تکلیف دقتی پرتاب دارت شد اما خودگفتاری انگیزشی اثر معنی داری بر عملکرد و
یادگیری پرتاب دارت نداشت. هنگامی که شیوه های خودگفتاری به صورت ترکیبی استفاده شدند عملکرد و
یادگیری پرتاب دارت بهبود یافت.