تاثیر تمرین ترکیبی قدرتی، پالیومتریک و سرعت بر روی تکرار توانایی سرعت در ورزشکاران تیمی: مروری سیستماتیک و متاآنالیز abstract
توانایی سرعت مکرر (توانایی سرعت مکرر) برای موفقیت در
ورزشهای تیمی بسیار مهم است و شامل عوامل عصبی-عضالنی و متابولیک است. در حالی که تمرین تکحالته (تمرین تک حالته) به عنوان مثال، تمرین سرعتی) و تمرین ترکیبی (اسپرینت + پالیومتریک) می تواند توانایی سرعت مکرر را بهبود بخشد، اینکه آیا تمرین مزایای بیشتری را در مقایسه با تمرین تکحالته ارائه می دهد یا کنترل های فعال حفظ تمرینات معمول در ورزشکاران ورزش تیمی نامشخص است. این مطالعه تاثیر تمرین در مقابل تمرین تکحالته و تمرینات معمول را بر توانایی سرعت مکرر ورزشکاران ورزش تیمی ارزیابی می کند. جستجوی جامع در پنج پایگاه الکترونیکی انجام شد. سیزده مطالعه شامل ۳۹۴ مرد و ۲۸ زن، در سنین ۱۴ تا ۲۶ سال، وارد شدند. مدل اثرات تصادفی برای متاآنالیزها بهبود بیشتری را در میانگین توانایی سرعت مکرر بعد از تمرین در مقایسه با تمرین تکحالته نشان داد تجزیه و تحلیل زیرگروهی نشان داد که
تمرین پالیومتریک + سرعت با میانگین توانایی سرعت مکرر و توانایی سرعت مکرر بهترین نسبت به تمرینات پالیومتریک + مقاومتی + سرعت و
تمرین مقاومتی + سرعت بهبود را به همراه داشت. اثرات تمرین بر توانایی سرعت مکرر بر اساس سن (≥ ۱۸ در مقابل ۱۸)، ورزش (به عنوان مثال، فوتبال در مقابل بسکتبال در مقابل هندبال)، یا نوع آزمون توانایی سرعت مکرر (دوی سرعت خطی در برابر سرعت با سرعت با تغییر جهت) متفاوت نیست. مطالعات خطر کلی سوگیری را نشان داد. در نتیجه، تمرین ممکن است توانایی سرعت مکرر ورزشکاران ورزش تیمی را به طور موثرتری نسبت به تمرین تکحالته (اندازه اثر کوچک) و (اندازه اثر بزرگ) بهبود بخشد، به ویژه زمانی که تمرین شامل
تمرین پالیومتریک + سرعت است.