نقش مشارکت اجتماعی و ارتباطات داخلی در ارتقای بهرهوری منابع انسانی در شهرداریهای چهارمحال و بختیاری abstract
این پژوهش مروری به بررسی نقش
مشارکت اجتماعی و
ارتباطات داخلی در ارتقای
بهرهوری منابع انسانی در شهرداری های استان چهارمحال و بختیاری می پردازد. در شرایط کنونی تحولات سریع اقتصادی، اجتماعی و فناوری، سازمانهای دولتی، به ویژه شهرداری ها، برای پاسخگویی به نیازهای شهروندان و ارائه خدمات عمومی با کیفیت، ملزم به بهکارگیری شیوه های نوین مدیریتی هستند. در این راستا،
مشارکت اجتماعی به عنوان عاملی محرک در بهبود عملکرد سازمانی، از طریق ایجاد حس تعلق، مسئولیت پذیری و انگیزه در کارکنان، و همچنین
ارتباطات داخلی به عنوان ستون فقرات هماهنگی و تبادل اطلاعات دقیق، نقش اساسی در افزایش
بهرهوری منابع انسانی ایفا می کنند. روش شناسی این پژوهش بر پایه مرور ادبیات نظام مند از منابع داخلی (مانند حکیمی و مقیمی بلداجی، ۱۸۹۳؛ فرهادی، ۱۰۴۱؛ کریمی و روستا ۱۰۴۱؛ جعفری ۱۰۴۱) و بین المللی (Ansell & Gash, ۲۰۰۸؛) (Emerson et al., ۲۰۱۲)؛ (Huxham & Vangen, ۲۰۰۰) استوار است. در فرآیند جستجو، از پایگاه های داده معتبر با استفاده از کلیدواژه های تخصصی و بازه زمانی از سال ۱۰۹۳ تا ۱۰۴۲ بهره گرفته شده و مقالات مرتبط بر اساس معیارهای شمول و عدم شمول دقیق غربالگری و ارزیابی شدند. یافته های این پژوهش نشان می دهد که استفاده از شیوه های
مدیریت راهبردی مبتنی بر
مشارکت اجتماعی و بهبود سیستم های ارتباطی داخلی، موجب افزایش رضایت شغلی، بهبود شاخص های عملکرد مالی و کاهش هزینه های عملیاتی در شهرداری های مورد مطالعه می شود. مدل مفهومی استخراج شده نشان می دهد که
ارتباطات داخلی به عنوان عامل واسطه، هماهنگی بین واحدهای سازمانی را تقویت نموده و
مشارکت اجتماعی نیز با افزایش انگیزه و حس مالکیت، به بهرهوری باالتر منجر می شود. از منظر نظری و عملی، این پژوهش چارچوبی جامع برای تدوین سیاست های نوین مدیریتی و ایجاد ساختارهای سازمانی مشارکتی ارائه می دهد که می تواند به عنوان راهنمایی برای مدیران اجرایی و سیاست گذاران در حوزه مدیریت منابع انسانی در سازمانهای دولتی مورد استفاده قرار گیرد.