تبیین الگوی حکمروایی هوشمند شهری در منطقه ۳ شهر تهران

حکمروایی شهر هوشمند رویکردی نوین در سیاست گذاری، برنامه ریزی و مدیریت شهری است که قادر است ضمن تضمین پایداری، چالش های نوظهور مناطق شهری را حل کند. الگوی حکمروایی هوشمند شهری بر برنامه ریزی پایین به باال تاکید داشته و مشارکت شهروندان پایه اساسی اداره امور شهر محسوب می شوند. بنابراین با توجه به اهمیت موضوع، این پژوهش به تبیین الگوی حکمروایی هوشمند شهری در منطقه ۳ شهر تهران پرداخته است. نوع پژوهش با توجه به ماهیت کاربردی و براساس روش توصیفی-تحلیلی بوده است. از پرسشنامه برای گردآوری اطلاعات استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش شهروندان ساکن منطقه ۳ و کارشناسان و مدیران شهری منطقه بوده اند. حجم نمونه ۳۸۴ نفر بوده است. نتایج پژوهش نشان داد حکمروایی شهری با تاثیرگذاری بر مدیریت شهری، پسماند شهری، پایداری شهری، محیط زیست شهری، توسعه زیرساخت ها و ... سبب هوشمند سازی شهری می شود. بررسی وضعیت شاخص های حکمروایی در منطقه ۳ نشان می دهد وضعیت مولفه شفافیت از شاخص های حکمروایی شهری در سطح منطقه ۳ مطلوب ارزیابی نمی گردد. در حوزه قانون مداری، شهروندان منطقه ۳ از حس تعهد شهروندی باالیی برخوردارند. اما شهروندان از برنامه های شهرداری اطلاع کافی ندارند. قوانین شهری با مسائل شهری موجود همخوانی و تطابق ندارند. از نظر شهروندان میزان مسئولیت پذیری مدیران شهری و پاسخگویی آنها به شهروندان در سطح متوسط است. میانگین کلی وضعیت مشارکت در منطقه ۳ برابر ۳.۱۱ است که در سطح متوسط ۳ ارزیابی می گردد. در نهایت نتایج نشان داد برای دست یابی به حکمروایی شهری هوشمند باید بین سازمان های رسمی و غیررسمی مستقر در شهر هماهنگی بیشتری به وجود آید.

تبیین الگوی حکمروایی هوشمند شهری در منطقه ۳ شهر تهران Keywords:

مدیریت شهری , حکمروایی شهری , حکمروایی هوشمند , منطقه ۳ شهر تهران