نقش حمل ونقل عمومی در کاهش آلودگی هوا و توسعه پایدار شهری

حمل ونقل عمومی یکی از مهم ترین ابزارهای کاهش آلودگی هوا و دستیابی به توسعه پایدار شهری است. این پژوهش با بررسی مطالعات انجام شده، تاثیر سیستم های حمل ونقل عمومی بر کاهش انتشار آلاینده ها، بهینه سازی مصرف انرژی، مدیریت تقاضای سفر و ارتقای عدالت اجتماعی را تحلیل کرده است. یافته ها نشان می دهند که افزایش سهم حمل ونقل عمومی، به ویژه از طریق توسعه ناوگان مترو و اتوبوس های برقی، می تواند موجب کاهش وابستگی به خودروهای شخصی شده و بهبود کیفیت هوا را به همراه داشته باشد. علاوه بر این، سیاست های حمایتی مانند ارائه یارانه های تشویقی، ایجاد مسیرهای ویژه حمل ونقل عمومی و وضع محدودیت های ترافیکی، نقش موثری در افزایش استفاده از این سیستم و کاهش تراکم شهری دارند. بااین حال، چالش هایی همچون فرسودگی ناوگان، کمبود زیرساخت های مناسب و عدم هماهنگی میان نهادهای اجرایی، بهره وری حمل ونقل عمومی را در ایران محدود کرده است. مقایسه تجربیات جهانی نشان می دهد که کشورهایی که در این زمینه موفق بوده اند، از ترکیب سیاست های تشویقی، سرمایه گذاری در فناوری های نوین، مدیریت یکپارچه شهری و تامین مالی پایدار بهره گرفته اند. در نتیجه، پیشنهاد می شود که توسعه حمل ونقل عمومی در ایران با تمرکز بر اصلاح زیرساخت ها، حمایت های اقتصادی و اجرای سیاست های جامع مدیریت شهری صورت گیرد تا اثرات زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی آن به حداکثر برسد.

نقش حمل ونقل عمومی در کاهش آلودگی هوا و توسعه پایدار شهری Keywords:

حمل ونقل عمومی , آلودگی هوا , توسعه پایدار شهری , کاهش آلاینده ها , سیاست گذاری حمل ونقل.