بررسی اثر نسبت اجزای فاز مایع بر زمان گیرش و استحکام سیمان استخوانی پلی متیل متاکریلات

در این تحقیق، تاثیر نسبت اجزای مختلف فاز مایع بر خواص سیمان استخوانی پلی متیل متاکریلات بررسی شد. میکروسفرهای پلی متیل متاکریلات به روش امولسیونی سنتز شدند. مشاهدات میکروسکوپ الکترونی روبشی نشان داد که میکروسفرهایی با اندازه ی ۲۰ میکرومتر به دست آمده است. سیمان استخوان بهینه شده از نظر استحکام مکانیکی و زمان گیرش، با تغییر نسبت مولی متیل متاکریلات (به عنوان مونومر)، بنزوئیل پراکسید (به عنوان آغازگر) و متیل تولوئیدین (به عنوان فعال کننده) به دست آمد. حضور بنزوئیل پراکسید، متیل تولوئیدین و هیدروکینون (به عنوان عامل بازدارنده ی واکنش) با طیف سنجی تبدیل فوریه تایید شد. زمان گیرش از ۱۰ دقیقه تا ۲۴ ساعت و مقاومت فشاری و مدول الاستیک به ترتیب از ۷ تا ۶۰ مگاپاسکال و ۱۵/۰ تا ۸۸/۰گیگاپاسکال بود. نتایج آنالیز دماسنجی نشان داد که گرمای واکنش سیمان ها با افزایش نسبت مولی بنزوئیل پراکسید به متیل تولوئیدین افزایش می یابد. آنالیز فازی سیمان استخوانی بهینه شده وجود هر دو فاز آمورف و بلوری مربوط به متیل متاکریلات را تایید کرد. مطالعات سلولی نشان داد که سیمان غیرسمی است و سلول های فیبروبلاست چسبندگی مناسبی روی سطح نشان دادند. با توجه به نتایج، این سیمان می تواند برای درمان آسیب های ستون فقرات مانند ورتبروپلاستی و کایفوپلاستی مناسب باشد.

بررسی اثر نسبت اجزای فاز مایع بر زمان گیرش و استحکام سیمان استخوانی پلی متیل متاکریلات Keywords:

سیمان استخوانی پلی متیل متااکریلات , فاز مایع , خواص مکانیکی , گرمای واکنش , سمیت سلولی