بررسی تاثیر شدت و مدت در تمرینات WOD بر نتایج عملکردی و فیزیولوژیکی

تمرینات WOD (Workout of the Day) در بستر تمرینات با شدت بالا و زمان محدود، همچون کراس فیت، توجه گسترده ای را در ده اخیر به خود جلب کرده اند. تاثیر آن بر شاخص های عملکردی، سازگاری های فیزیولوژیکی، با این حال، تعامل میان شدت و مدت زمان تمرین در این جلسات و تاثیر نهایی کارایی بهینه هنوز به طور کامل تبیین نشده است. هدف این مطالعه، بررسی نظام مند و دقیق تاثیر شدت و مدت زمان WOD بر نتایج عملکردی (مانند زمان تکمیل WOD، تعداد تکرارهای کامل شده، امتیاز نهایی، شاخص های قلبی تنفسی(VO۲max)، ضربان قلب (لاکتات خون)، بیوشیمیایی (RPE)، و تغییرات در ترکیب بدنی) است. با استفاده از داده های جمع آوری شده از پایگاه داده (Niharikat۱۳۹۸/gym-exercise-data) Kaggle و پایش محیطی از ابزارهای مختلف (مانند مانیتور ضربان قلب)، با استفاده از ابزارهای وب اسکرپینگ نظیر BeautifulSoup داده ها را از منابع مرتبط اخذ کردیم. سپس در یک مطالعه گسترده داده های بیش از ۷۵۰ ورزشکار مرد با سطوح آمادگی متفاوت (مبتدی، متوسط، پیشرفته) بررسی شدند. نتایج حاکی از آن است که افزایش مدت زمان تمرین در یک محدوده مشخص، عامل تعیین کننده ای در بهبود عملکرد و کارایی تمرین نسبت به افزایش شدت صرف است. همچنین مدت زمان متناسب با کاهش خستگی و بهبود ریکاوری منجر شد، در حالی که افزایش شدید شدت بدون زمان کافی برای سازگاری، به نزول کیفیت عملکرد و افزایش شاخص های خستگی لجام گسیخته انجامید. این نتایج پیشنهاد می کند که برای بهینه سازی WOD، مدت زمان در مقایسه با شدت نقش مهمی دارد و تنظیم نسبت زمان شدت می تواند به بهبود حداکثری عملکرد و سازگاری های فیزیولوژیک منجر شود. یافته ها پنجره ای نوینی را برای توسعه الگوهای تمرینی اثربخش در تمرینات WOD و کراس فیت می گشاید.

بررسی تاثیر شدت و مدت در تمرینات WOD بر نتایج عملکردی و فیزیولوژیکی Keywords:

کراس فیت , شدت تمرین , مدت زمان تمرین , WOD , بهینه سازی