فرآیند طراحی فضای سبز شهری با رویکرد استانداردهای کاشت گیاهان و مدیریت منظر

جهان امروز با بحران های زیستمحیطی جدی مواجه است که شامل تغییرات اقلیمی، کاهش تنوع زیستی و تخریب لایه ازن می شود. این چالش ها عمدتا ناشی از فعالیت های صنعتی دوقرن اخیر بوده و نیازمند اقدامات جهانی برای حفظ محیط زیست و بازآفرینی اکوسیستم های شهری هستند. شهرها به عنوان بخشی از این اکوسیستمهای بزرگ باید به سوی توسعه پایدار هدایت شوند. دستیابی به پایداری شهری وابسته به ایجاد تعادل میان فضاهای ساخته شده و عناصر طبیعی، به ویژه فضاهای سبز شهری است. هر منطقه جغرافیایی دارای ظرفیت های منحصر به فردی است که معیشت و سبک زندگی مردم آن را در چارچوب شرایط محیطی شکل می دهد. با استفاده از راهکارهای علمی و فنی، امکان بهبود این ظرفیت ها وجود دارد؛ اما فراتر رفتن از مرزهای اکولوژیکی می تواند موجب آسیب دیدگی منابع طبیعی و اکوسیستم های بهره برداری شده شود. برنامه ریزی صحیح، با در نظر گرفتن محدودیت ها و قابلیت های طبیعی هر منطقه، می تواند به تخصیص بهینه فضاهای سبز منجر شود. پوشش گیاهی یکی از ارکان اصلی طراحی منظر، در ایجاد فضاهای سبز شهری نقش اساسی ایفا می کند. در این راستا، ترکیبی از درختان، درختچه ها، گیاهان علفی و گل ها می تواند به ایجاد مناظر متنوع و پایدار کمک کند. استفاده اصولی از این عناصر مستلزم رعایت فرآیندهای طراحی علمی، انتخاب صحیح گونه های گیاهی و مدیریت اصولی شامل آبیاری، کوددهی، هرس و کنترل آفات است که به حفظ کیفیت فضای سبز در طولانی مدت کمک می کند.

فرآیند طراحی فضای سبز شهری با رویکرد استانداردهای کاشت گیاهان و مدیریت منظر Keywords:

پوشش گیاهی , طراحی شهری , فضای سبز , طراحی منظر , پایداری زیست محیطی