عصیان و غوایت حضرت آدم(ع) از منظر مفسران فریقین؛ تفسیر آیه ۱۲۱ سوره طه

آیات مربوط به تنقیص موردی و یا انتساب گناه و معصیتی خاص به ساحت انبیای عظام، همواره محل بحث و نزاع صاحب نظران و مفسران عرصه قرآن کریم بوده است.آیه۱۲۱ سوره طه، از زمره همین آیات جنجالی است که در آن، دو فعل «عصیان» و «غوایت» به حضرت آدم(ع) منتسب گردیده است. در همین راستا سوال اصلی پژوهش پیش رو، بر این اساس است که آیا افعال «عصیان» و «غوایت» در مورد آدم(ع) ،علی رغم مساله عصمت انبیا(ع)، باید بر معانی ظاهری آنها حمل شود و یا ناگزیز بایستی همچون سایر مفسران، راه تاویلات پیچیده و بعضا ناسازگار با ظواهر آیه را در تفسیر این آیه پیمود؟این پژوهش به روش تحلیلی- تطبیقی انجام شده و نتیجه نهایی آن از این قرار است: در آیه مورد بحث نه تنها قرائن صارفه متقن و موجهی برای تاویل معانی ظاهری افعال «عصیان» و «غوایت» در مورد حضرت آدم(ع)، به معانی مورد ادعای برخی مفسران وجود ندارد؛ بلکه در مقابل مویدات فراوانی نیز در تعین معانی ظاهری آنها به عنوان مدلول اصلی کلام متکلم قابل استنباط است. البته بایستی توجه داشت که گناه انبیا بایستی با توجه به رفعت مقامات و شدت ابتلائات آن بزرگواران سنجیده شود و حمل آن بر خطیئات عوام الناس و غیر کملین قضاوتی بس ناصواب است.

عصیان و غوایت حضرت آدم(ع) از منظر مفسران فریقین؛ تفسیر آیه ۱۲۱ سوره طه Keywords:

عصیان آدم(ع) , غوایت آدم(ع) , عصمت انبیا , گناه نخستین , نهی تنزیهی