روانشناسی و
ادبیات اشتراکات زیادی دارند و شعردرمانی یکی از حلقه های ارتباطی میان آنهاست. شعردرمانی روشی برای خواندن متون موزون در گروه یا به تنهایی است که هدف آن، تمرکز کردن بر تصویرهای استعاری در شعر و دریافت عمیق معنا در متن شعر است. این شیوه دل پذیر قابلیت هایی دارد که می تواند در مواردی که روان درمانی ها به روش خشک پاسخ نمی دهند، جایگزین مناسبی باشد. مقاله حاضر با هدف بررسی شعر فارسی و تاثیر آن بر درمانگریبه عنوان یک روش هنر درمانی خلاقانه برای دستیابی به رشد فردی واهداف درمانی و رسیدن به شادکامی را به صورت تحقیق کتابخانه ی امکانپذیر می کند اهمیت موضوع بر آن است که ثابت می کند هنر از دیرباز به عنوان یک ضرورت در تمامی امور زندگی بشربوده است . شاید گزافه نباشد اگر بگوییم خواستگاه اصلی هنر زندگی است یعنی اینکه زندگی تنها دلیل حضور هنر در جوامع انسانی از بدو تولد انسان در کره ی خاکی و حتا پیش از آن ، می باشد. با مرور این مقاله مشخص می شود
شعر درمانی یک رویه درمانی است که در آن شعر به قصد رشد شخصی و سلامتی هیجانی مورد استفاده قرار می گیرد.