کاربرد واقعیت افزوده (AR) در آموزش مهارتهای اجتماعی به دانش آموزان اوتیستیک abstract
این مقاله با هدف بررسی اثربخشی
واقعیت افزوده (AR) در آموزش
مهارتهای اجتماعی به دانشآموزان مبتلا به
اختلال طیف اوتیسم (ASD)، به تحلیل نظاممند پژوهشهای داخلی و بینالمللی می پردازد. دانشآموزان اوتیستیک به دلیل چالشهای شناختی و حسی، اغلب در درک نشانه های اجتماعی، حفظ تماس چشمی، و مدیریت تعاملات دوطرفه با مشکل روبهرو هستند. روشهای آموزشی سنتی بهدلیل عدم جذابیت، شخصیسازی، و انعطاف پذیری، اغلب ناکارآمدند.
واقعیت افزوده با ایجاد محیطهای تعاملی، ایمن، و قابل تنظیم، امکان شبیهسازی موقعیت های اجتماعی پیچیده (مانند تشخیص هیجانات، نوبتگیری، و مکالمه) را فراهم میکند و اضطراب ناشی از محرکهای بیشازحد را کاهش میدهد. این پژوهش با مرور ۳۵ مطالعهی منتشرشده بین سالهای ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۳ (از پایگاههای Scopus، PubMed، ScienceDirect) نشان میدهد که AR با ترکیب عناصر بصری جذاب و بازخورد فوری، مشارکت دانش آموزان را افزایش داده و بهبود ۳۰-۴۰ درصدی در مهارتهایی مانند تشخیص چهره (Chen et al., ۲۰۱۷) و تماس چشمی (Keshav et al., ۲۰۲۰) ایجاد میکند. همچنین، پژوهشهای ایرانی (مرادی و رضوی، ۱۳۹۸؛ نوری و همکاران، ۱۴۰۰) بر کاهش اضطراب و افزایش تعاملات گروهی تاکید دارند. با این حال، چالشهایی مانند هزینه های بالای سخت افزاری، نیاز به آموزش مربیان، و کمبود محتوای بومی مبتنی بر فرهنگ محلی، محدودیتهای اصلی این فناوری هستند. نتایج نشان میدهد ادغام AR با مداخلات رفتاری (مانند ABA) و توسعه ی محتواهای تعاملی چندحسی، راهکاری امیدوارکننده برای بهبود مستقلزی اجتماعی این گروه است.