بررسی رهنمودهای حضرت امام علی (ع) در زمینه کاربرد روش تربیتی تشویق و تنبیه در ارتباط با برقراری سلامت روان و رفع تبعیض در جامعه

روش تشویق و تنبیه به عنوان یکی از مباحث مهم و موثر برای افزایش کارایی و اثربخشی و برقراری متوازن و برابر برای دیدن نتایج رفتارهای افراد برای رشد، تکامل و سلامت روان در حوزه عدالت و رفع تبعیض مطرح می باشد. این پژوهش از منظر هدف، از نوع تحقیقات بنیادی و به شیوه توصیفی-تحلیلی بوده و برای جمع آوری اطلاعات از شیوه کتابخانه ای و بررسی منبع استنادی (کتاب نهج البلاغه) استفاده شده است. طبق استخراج از آموزه های سیره علوی (علیه السلام) در نهج البلاغه باید گفت که نقش تربیتی تشویق در راستای رشد، تکامل و برقراری عدالت و رفع تبعیض عبارتند از: ایجاد و تقویت یادگیری اجتماعی مطلوب، تلاش و انگیزه درونی برای پذیرش، تغییر، اصلاح و تثبیت رفتار در جهت مثبت در جامعه، دیدن سریع جزای عمل، تداوم به انجام اعمال نیک و مورد قبول، نداشتن ارفاق و تبعیض و رعایت روحیه اعتدال و میانه روی در کاربرد تشویق. نقش تربیتی در تنبیه هم عبارتند از: جلوگیری از ایجاد و شیوع اعمال و رفتارهای خطا و بد بر خلاف قوانین پذیرفته جامعه، دیدن سریع سزای عمل، نداشتن اغراض شخصی و تبعیض در کاربرد، پرهیز از تندروی، تعصب، پیشداوری، عیب جویی و عدم استفاده از تنبیه بدنی تا حد امکان و به عنوان آخرین راه حل با حفظ تمامی شرایط و مقتضیات و بجای آن، می توان از اخطارها و تهدید های متناسب کالمی و غیرکالمی برای برقراری عدالت و رفع تبعیض استفاده کرد. همچنین نکاتی مهمی که هم در تشویق و هم در تنبیه طبق آموزه های سیره امام علی (علیه السلام) در نهج البلاغه برای عدالت و رفع تبعیض در

Keywords:

تربیت , تشویق , تنبیه , سلامت روان , رفع تبعیض , نهج البلاغه