سیاست مستعمراتی انگلستان، در
هند چنین اقتضا می کرد که با دول مجاور آن مستعمره و مخصوصا ایران که از حیث موقعیت جغرافیایی و دست داشتن به معابر هندوستان و عظمت و قدرتی که در میان دول آسیای غربی داشت، ارتباط دوستی برقرار کند. نخستین سفیری که از جانب فرمانفروای کل هندوستان به ایران آمد مهدی قلی خان ملقب به بهادر جنگ بود. وی در سال ۴۱۲۱ ه.ق در تهران به حضور فتحعلیشاه رسید و نامه هایی را که از طرف فرمانفروای
هند و تحف و هدایایی را که از طرف دربار انگلستان همراه آورده بود تقدیم کرد و از فتحعلیشاه درخواست کرد که از تجاوز و تعدی حکام محلی و
افغانستان به خاک
هند جلوگیری کند. مهدیقلی خان، پس از چند ماه توقف در ایران به
هند باز گشت و پس از او
سرجان ملکم از طرف فرمانفروای هندوستان و پادشاه
انگلیس با ۰۰۵ نفر همراهان هندی و انگلیسی به سفارت ایران مامور شد و در سال ۴۱۲۱ به حضور فتحعلیشاه رسید و الماس و آیینه های بزرگ و مقداری منسوجات نفیس تقدیم نمود.
فتحعلی شاه نیز یک خنجر و یک شمشیر جواهر نشان به او داد.
سرجان ملکم پس از سه ماه توقف در تهران به همراهی حاجی خلیل خان قزوینی ملک التجار، سفیر
فتحعلی شاه عازم هندوستان گردید وی مامور بود که پس از تماس با فرمانفروای کل هندوستان برای انجام سفارت خویش به لندن برود.