ارزیابی کارایی گونه های گیاهی در ترسیب کربن و مدیریت پایدار اراضی در مناطق خشک و نیمه خشک (مطالعه موردی: شهرستان مشهد)

امروزه با توجه به چالش های زیست محیطی و تغییرات اقلیمی، نقش فضای سبز شهری و اکوسیستم های طبیعی در جذب و ذخیره کربن بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله به ارزیابی کارایی گونه های مختلف گیاهی در ترسیب کربن در شهرستان مشهد می پردازد. در این تحقیق، صفات فیزیکوشیمیایی خاک و ویژگی های گیاهی در چهار کاربری مختلف شامل گل محمدی، آتریپلکس، قیچ و مرتع شاهد بررسی شده است. نتایج نشان داد که عدم آشفتگی خاک و استفاده از گونه های مقاوم و سازگار به شرایط اقلیمی و ادافیکی، تاثیر قابل توجهی بر افزایش ترسیب کربن دارد. کاشت گل محمدی به عنوان یک گونه بومی در این پژوهش، به عنوان راهکاری موفق برای افزایش ترسیب کربن شناخته شد. این مطالعه ضمن ارائه راهکارهایی برای مدیریت پایدار اراضی، مدلی برای اصلاح و احیای اراضی تخریب شده در مناطق مشابه ارائه می دهد.

Keywords:

فضای سبز شهری , گونه های بومی , مدیریت پایدار اراضی , گل محمدی , اکوسیستم مرتعی , تغییرات اقلیمی