نگرش عارفانه ی سهراب سپهری وجبران خلیل جبران به زندگی و مرگ

زندگی و مرگ و موضوعات متفرع آنها، به حدی گسترده است که تمام ادیان و مذاهب هر کدام به نحوی به آن پرداخته و از دیدگاه خود به کاویدن زوایای آن دو دست یازیده اند. انسان ها معمولاً میل به جاودانگی دارند و دوست دارند که عمر بسیار ط ولانی داشته باشند؛ ولی دغدغه ی مرگ آنها را از این آرزوی دست نیافتنی باز می دارد و به همین دلیل است که عقاید زیادی در رابطه با جهان پس از مرگ بوجود آمده است و هر عقیده هم پیروان خاص خود را دارد . مردم عادی از مرگ می ترسند و این نکته را همه می دانند؛ اما در این میان عارفان درمقابل مرگ خم به ابرو نمی آورند .دراین مقاله دیدگاه تقریبا مشترک سهراب سپهری وجبران خلیل جبران را به زندگی و مرگ با نگاهی به آثارشان بررسی نموده ایم.سپهری زندگی و مرگ را دو مقوله ی به هم وابسته می داند و زندگی همان اندازه برای او شیرین و دوست داشتنی است که مرگ و بالعکس . در فلسفه ی سپهری مرگ و زندگی با هم درآمیخته است . بین مرگ و زندگی تفاوتی نیست و آن دو ادامه ی یکدیگرند مثل صبح وشب. سپهری مرگ ر ا مرحله ای از هستی به شمار می آورد که گذر از آن امری ضروری و بدون رنج خواهد بود. از نگاه او بای د مرگ را فراموش کرد ؛ حتی مرگ هم نمی تواند دل خوشی زندگی و قانون هستی را برهم بزند.