اثر یک دوره تمرین راه رفتن همراه با تحریک ریتمیک دیداری بر هم انقباضی عضلات منتخب در سالمندان

سابقه و هدف: راه­رفتن در سالمندی تحت تاثیر فرآیندهای تخریبی عصبی عضلانی و همینطور شناختی می­باشد. افزایش توجه به اندام­ها حین فعالیت­های ساده و خودکار، افزایش سطوح هم­انقباضی را به عنوان مکانیزم جبرانی به­دنبال دارد، لذا هدف از تحقیق حاضر اثر یک دوره تمرین راه­رفتن با تحریکات ریتمیک دیداری به عنوان یک توجه بیرونی بر هم­انقباضی عضلات اندام تحتانی سالمند می­باشد، تا توجه به مفاصل و عضلات حین راه­رفتن را حذف کرده و ناهنجاری هم­انقباضی بهبود یابد.مواد و روش­ها: ۳۰ مرد سالمند (۶۰ تا ۷۵ سال) بطور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. پس از همگن­سازی، بطور تصادفی به ۲ گروه کنترل (بدون تمرین، راه رفتن عادی بدون مداخله) و ۱ گروه تجربی (راه­رفتن با تحریک موزون دیداری) تقسیم شدند. برای ارزیابی هم­انقباضی، عضلات: ساقی قدامی، نعلی، پهن داخلی، پهن خارجی و دوسررانی طی ۹۰ ثانیه راه­رفتن عادی در پیش و پس­آزمون مورد بررسی قرار گرفت. تمرینات به مدت ۶ هفته، ۳ جلسه درهفته و هر جلسه ۲۰ دقیقه انجام شد. تحلیل داده­ها توسط مدل آنالیز کوواریانس پارامتریک و بوت­استرپ ناپارامتریک در سطح معناداری ۰۵/۰ انجام شد.یافته­ها: نتایج آماری نشان داد که ۶ هفته تمرین راه­رفتن با تحریکات ریتمیک بر هم­انقباضی عضلات سالمند معنی­دار نبود (۰۵/۰سالمندی اولیه اثری نداشت. به نظر می رسد برای مشاهده تغییرات چشم گیر در الگوهای پیچیده عضلانی مدت زمان تمرین بیشتر (چه از نظر طول دوره و چه از نظر تعداد و زمان جلسات تمرین) مورد نیاز است.

Keywords:

الکترومایوگرافی , تحریکات ریتمیک بینایی , سالمندی اولیه