اثر شدت تمرین بر غلظت گرلین پلاسما در موش های صحرایی نر

مقدمه: گرلین، یک پپتید مترشحه از معده است و نقش مهمی در تعادل انرژی، چاقی و رفتار دریافت غذا ایفا می کند. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر ۱۲ هفته تمرین ورزشی در سه شدت مختلف بر غلظت گرلین پلاسما بود. مواد و روش ها: برای این منظور ۴۰ سر موش صحرایی نر ۸ هفته ای با نژاد ویستار و میانگین وزن ۲۰ ± ۲۸۰ گرم انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی تمرین با شدت بالا (۹۰ - ۸۵ درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت متوسط (۸۵-۷۵ درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت پایین (۶۵-۵۵ درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی) و یک گروه کنترل قرار گرفتند: گروه های تجربی به مدت ۱۲ هفته، هر هفته ۵ روز و هر روز ۶۰ دقیقه با شدت های تعیین شده و شیب صفر درجه روی نوار گردان ویژه جوندگان به تمرین پرداختند. ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از یک شب کامل ناشتایی، موش ها بیهوش شدند و نمونه گیری خونی انجام شد. برای اندازه گیری گرلین پلاسما از روش (ELISA) استفاده شد.  یافته ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD نشان داد غلظت گرلین پلاسما در گروه تمرین با شدت بالا و متوسط پس از فعالیت ورزشی به طور معناداری افزایش (۰۵/۰p<) نشان داد. نتیجه گیری: نتیجه این تحقیق از نقش گرلین در تعادل و هموستاز انرژی سلول حمایت می کند. به طوری که احتمالا تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی سلول عضله و کبد می شود و در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح گرلین افزایش می یابد و منابع از دست رفته انرژی را تامین و تعادل انرژی را مجددا برقرار می نماید. بنابر این به نظر می رسد شدت تمرین یکی از پارامترهای مهم در افزایش مقدار گرلین در پاسخ به تمرین ورزشی باشد.

Keywords:

گرلین آسیل دار پلاسما , شدت تمرین , موش صحرایی نر