مصرف روغنهای گیاهی با توجه به افزایش جمعیت کشور و تغییر الگوی غذایی مردم در حال افزایش است. نیاز به واردات بخش اعظم روغن خوراکی مصرفی در کشور و تداوم این روند، ضرورت سنجش امکانات و پتانسیل آب و برنامهریزی جامع برای توسعه کشت
دانههای روغنی را بیش از پیش مورد تأکید قرار داده است. در حال حاضر ارتقای ضریب خود اتکایی در زمینه تولید روغن خوراکی مورد نیاز کشور به از بین ملی تبدیل شده است. با توجه به اهمیت تأمین امنیت غذایی، اجرای برنامههای توسعهای و اعمال سیاستهای حمایتی جهت کشت
دانههای روغنی از اهمیت ویژهای برخوردار است. در این ارتباط ظرفیتهای لازم در بخش کشاورزی جهت
افزایش تولید دانههای روغنی، فرآوری، تو برکشید و تزکیه روغن در کشور وجود دارد و با برنامهریزی و به کارگیری بهینه امکانات و نیروهای موجود میتوان در صد بالایی از وابستگی به واردات روغن را کاهش داد. بنابراین برنامهها توسعه کشت و افزایش عملکرد در واحد سطح گیاهان روغنی نظیر کلزا، سویا، آفتابگردان، قدرت، کنجد، بادام زمینی، پنبه دانه، که هر دو روغنی و کتان میباشد.
افزایش تولید دانههای روغنی از طریق ارتقا عملکرد در واحد سطح از طریق روشهای مختلف به نهفت ژادی و به زراعی رفع تنگناهای تولید برای جایگزینی مناسب این گیاهان در الگوی کشت مناطق مختلف همراه با افزایش سطح کشت با توجه به ویژگیهای طبیعی، اقلیمی، اقتصادی و اجتماعی هر منطقه و همچنین جلوگیری از افزایش بیرویه و غیرضروری مصرف سرانه روغن در قالب الگوی تغذیه مناسب میتواند مد نظر دستاندرکاران و کارشناسان مربوطه قرار گیرد. تحقق اهداف موردنظر در توسعه کشت
دانههای روغنی کشور مستلزم رعایت الزامات 30 در زمینه مباحث فنی کاشت، داشت، برداشت و پس از برداشت این محصولات است از طریق بهینه سازی فناوریها و ارتقای سطح کیفی و کمی منابع انسانی و سختافزار های مرتبط با بخش صورت میپذیرد. توجه به شرایط اکولوژیک منطقه و کشاورزی پایدار، وجود قوانین و آییننامههای لازم، دسترسی بهموقع نهادهها، اعمال سیاستهای حمایتی مناسب نظیر دین و قیمت مناسب تضمینی، تأمین نیازهای مالی، عدم دخالت واسطهها، تقویت تشکلهای کشاورزی، شناخت و بهکارگیری شیوههای نوین و مناسب تولید، دسترسی به ادوات و تجهیزات مناسب و توسعه و ارتقا روایتهای تحقیقاتی و خدمات ترویجی میتواند در دستیابی به اهداف فوق بسیار مفید واقع شود.