بررسی تطبیقی روند مطالعات آمایش سرزمین جمهوری اسلامی ایران با کشورهای فرانسه، آلمان و جمهوری کره

توسعه پایدار ملی جان مایه هدفمند آمایش سرزمین است. آمایش سرزمین مفهومی فرابخشی است که شامل اقدامات ساماندهی ونظام بخشی به فضاهای طبیعی ، اجتماعی و اقتصادی ملی یا محلی است که بر اساس تدوین جهت گرایی توسعه بلندمدت کشورها انجام می پذیرد. .سند آمایش سرزمین هرکشور بعنوان راهبردی ملی و بلندمدت حاوی سطوح مختلف برنامه ریزی های فراملی، ملی واستانی است .براساس قانون، دولت جمهوری اسلامی ایران مکلف است به منظورتوزیع متناسب جمعیت وفعالیتها درپهنه سرزمین با هدف استفاده کارآمد از قابلیتهای کشور سند ملی آمایش سرزمین کشورایران را تهیه نماید. با توجه به سابقه قریب پنجاه ساله برنامه ریزی درکشور ایران لیکن به دلایل مختلف و وجود مشکلات اجرایی دربرنامه های توسعه کشور هیچگاه برنامه های آمایش سرزمین کشور که درقالب برنامه های میان مدت طرح ریزی شده اند نتوانسته ازمرحله پایه ومطالعاتی فراتر رود . با این توضیح می توان بیان داشت استفاده ازتجارب جهانی وانطباق آن با وضع ایران می تواند ازآن دسته مطالعات با ارزشی باشد که می تواند فراروی برنامه ریزان طرح های آمایش سرزمین کشور قرارگیرد .با این هدف دراین تحقیق ضمن مروری برساختار قانونی آمایش سرزمین درکشورهای فرانسه، آلمان وکره جنوبی تلاش گردیده ضمن انطباق برخی محدودیتهای برنامه ریزی سرزمین ایران با این کشورها امیدوار بود با مطالعه تجارب این کشورها بتوان نسبت به چاره جویی و تامل بیشتر دربهبود وضعیت کنونی این مطالعات درکشورمان کوشید.

Keywords:

آمایش سرزمین , توسعه پایدار , برنامه ریزیهای ملی , منطقه ای ومحله ای , برنامه های توسعه اقتصادی , اجتماعی و فرهنگی