نقش منش استادی در شاگرد پروری از منظر شهید ثانی آرمان فروهی

نقش استاد در تربیت شاگردان یکی از موضوعات کلیدی در نظام آموزشی اسلامی ‎‎است. شهید ثانی در کتاب «منیه المرید فی ادب المفید و المستفید»، به این مسئله پرداخته و چهارچوبی جامع برای رفتار و منش استادی ارائه کرده است. وی در این اثر تعلیم و تربیت را زیربنای رشد اخلاقی و علمی انسان می داند و آن را مقدمه ی تهذیب نفس و تقرب الهی معرفی می کند. از نگاه او علم آموزی تنها انتقال دانش نیست، بلکه فرایندی تربیتی است که با منش استاد معنا پیدا می کند. در این پژوهش به دنبال پاسخ به این سوال هستیم که منش رفتاری، اخلاقی و اعتقادی استاد چه تاثیری بر شاگرد پروری دارد؟ براین اساس به بررسی ابعاد تربیتی ارتباط استاد و شاگرد در منظومه فکری شهید ثانی پرداخته می شود. این پژوهش به روش کتابخانه ای و شیوه توصیفی-تحلیلی، نقش منش استاد در شاگردپروری را با تکیه بر بخش های تربیتی کتاب منیه المرید تحلیل کرده است که با تمرکز بر آداب استاد، شیوه های تعامل علمی و روحی با شاگرد، و تاکید بر اخلاص، نرم خویی، سعه صدر، صداقت علمی، عدالت آموزشی و تزکیه در مقام استادی انجام شده است. یافته ی اصلی این پژوهش نشان می دهد که منش استادی ضمن تاثیر در انتقال موثر مفاهیم علمی، نقش تعیین کننده ای در تربیت فکری، اخلاقی و معنوی شاگرد نیز دارد. چنان که استاد متخلق به اخلاق اسلامی، زمینه ساز نسلی عالم، مهذب و مسئول در برابر جامعه خواهد بود و همچنین نشان می دهد که اخلاق و تربیت استاد، تاثیر مستقیمی‎‎ بر کیفیت آموزشی دارد.

Keywords:

منش , استاد , شاگرد , تربیت , شهید ثانی