انقلاب اسلامی، حاشیه نشینی مسکن مناسب و تجربه جهانی

داشتن خانه مناسب یکی از نیازهای اولیه و حیاتی هر انسان و خانواده ای می باشد. تحولاتی که در ساختار کلان کشور در دهه های قبل از انقلاب و تداوم آن در بعد از انقلاب سبب گردید که مهاجرت گسترده ای از شهرهای کوچک و روستاها بسوی کلان شهرها صورت گیرد. افزایش جمعیت ساکنان شهرهای بزرگ و همچنین مهاجرت گسترده به آنها، دسترسی به مسکن مناسب را دشوار گردانید. لذا حاشیه نشینی گسترش یافته است. این عارضه در کشورهای مختلف و به طور ویژه در کشورهای در حال توسعه روی داده است و هر کشوری سعی نموده است تا راهکاری را برای حل آن بکارگیرد. پراکندگی راه حلهای بکار گرفته شده در کشورهای مختلف، سبب گردید که اقدامهای منسجمی با بکارگیری هر یک از این روشها و یا تلفیق و ترکیب این روشها صورت نگیرد. تراکم بسیار جمعیت در این مناطق، سبب بروز ناهنجاریهای مختلفی در مقیاس خرد و کلان شده است و از منظر فرهنگی و اجتماعی سیمای نامناسبی را برای آنها تصویر نموده است. این مطالعه ضمن بررسی علل بروز این مسئله، برخی از تجربیات دنیا را مورد بررسی قرار میدهد تا بتوان به پاسخ مناسبی دست یافت. روش پژوهش این مطالعه، کتابخانه ای با رویکرد توصیفی تحلیلی می باشد. مطالعات نشان میدهند که راهکارهایی برای کاهش این مشکل وجود دارند. لذا در صورت بومی سازی و کاربست برخی از تجربیات سایر کشورها بهمراه برخی از تجربیات چهل سال گذشته در کشور می توان جمعیت ساکن در سکونتگاه های غیر رسمی و بافتهای فرسوده را برای دسترسی به مسکن و فضای شهری مناسبی یاری رساند.

Keywords:

مسکن , حاشیه نشینی , تجربیات دنیا , معماری , شهرسازی