بررسی دستور زبان در شعر پست مدرن با تکیه براشعار رضا براهنی و سید مهدی موسوی

شعر پست مدرن یکی از شاخه های مهم شعری در ادبیات امروز ایران است. این سبک که طی سال های اخیر بسیار درمورد آن شنیده ایم، به دلیل پیچیدگی های خاصی که دارد، بسیار سخت قابل درک شدن است. پست مدرنیسم، جریانی فکری و فلسفی است که در پی تحولات اجتماعی و سیاسی در جهان معاصر، به وجود آمد و رفته رفته به چنان نفوذی در دنیای جدید دست یافت که بنابر عقیده فلاسفه این عصر، بنیان تمدن نوین در قرن بیست و یکم بر پایه آن ساخته شد. پست مدرنیسم در یک کلام، اعتراضی علیه چهارچوب ها و نظم خشک مدرنیته می باشد که از ابتدای دهه هفتاد در آثار ادبی ایران رواج یافت. رضا براهنی و سید مهدی موسوی دو تن از شاعران این نوع شعر هستند که در این پژوهش اشعار آن ها از منظر دستور زبان مورد بررسی و نقد قرار می گیرد. هدف اصلی این مقاله بررسی نقش ساختارهای دستوری در افزایش ارتباط تصاویر هنری اشعار پست مدرن می باشد. در شعر پست مدرن علی رغم ساختارشکنی رایج در فرم شعری، از مقوله های دستوری چون بدل، منادا، صفت و قید برای ارائه تصویر استفاده شده است. این ساختارهای دستوری به صورت خلاقانه توسط شاعران برای خلق تصویر شعری بدیع و تاثیر گذاری بیشتر آثار استفاده شده است. در مقایسه ای که بین این دو شاعر از جهت بررسی دستور زبان در اشعارشان صورت گرفته است مشخص شده است که هر دو از صفت، بدل، منادا و قید برای برجسته سازی قابلیت هنری اشعار خود استفاده نموده اند به گونه ای که تغییر نوع و نقش آن ها موجب درهم شکسته شدن تصاویر یا کاهش ارزش های زبان شناختی آن می شود.

Keywords:

شعر پست مدرن , دستورزبان , رضابراهنی , سیدمهدی موسوی , تصاویرهنری