نقش تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی درد در پیش بینی تحمل پریشانی در بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر

هدف پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی درد در پیش بینی تحمل پریشانی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر انجام شد. روش: این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی بود و جامعه آماری شامل بیماران مراجعه کننده به کلینیک های گوارش سلمان شهر در سال ۱۴۰۴ بود. نمونه شامل ۱۸۰ بیمار واجد شرایط بود که با استفاده از پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (CERQ)، خودکارآمدی درد (PSEQ) و تحمل پریشانی (DTS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که راهبردهای مثبت تنظیم شناختی هیجان و خودکارآمدی درد با تحمل پریشانی رابطه مثبت و معنادار دارند، در حالی که راهبردهای منفی تنظیم هیجان رابطه منفی و معنادار با این متغیر داشتند. تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که این متغیرها به طور همزمان قادر به تبیین ۴۳ درصد از واریانس تحمل پریشانی بیماران بودند و خودکارآمدی درد قوی ترین پیش بین محسوب شد. یافته ها نشان می دهد که بیماران با توانایی بالاتر در مدیریت درد و استفاده از راهبردهای مثبت شناختی-هیجانی، تاب آوری بیشتری در مواجهه با پریشانی های ناشی از بیماری دارند. نتیجه گیری: روانشناسان سلامت می توانند با تدوین برنامه های مداخله ای مبتنی بر آموزش راهبردهای تنظیم هیجان و تقویت باورهای خودکارآمدی به کاهش اضطراب و استرس، افزایش تحمل پریشانی و بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر کمک کنند.

Keywords:

تحمل پریشانی , تنظیم شناختی هیجان , خودکارآمدی درد , سندرم روده تحریک پذیر , مهارت های مقابله ای شناختی-رفتاری