حریم ارتباطی در سبک زندگی خصوصی گرا: تحلیل روان شناختی کاهش خودافشایی، ارتباط چهره به چهره و الگوهای نابرابر در خانواده های ایرانی

پژوهش حاضر با هدف تحلیل روان شناختی تاثیر سبک زندگی خصوصی گرا بر حریم ارتباطی خانواده های ایرانی، به این مسئله می پردازد که چگونه گرایش به فردگرایی الگوهای ارتباطی را در خانواده های سنتی و مدرن دگرگون ساخته است. این مقاله با روش توصیفی-مروری و با تکیه بر جدیدترین منابع داخلی و خارجی به صورت مشخص سه هدف را دنبال می کند: تبیین کاهش خودافشایی، بررسی افول ارتباطات چهره به چهره و تحلیل تحول الگوهای ارتباطی نابرابر. یافته های کلیدی پژوهش نشان می دهد که سبک زندگی خصوصی گرا از طریق تقویت حس مالکیت بر اطلاعات شخصی و ترس از قضاوت، به کاهش معنادار خودافشایی عمیق در خانواده منجر شده و این خلاء ارتباطی توسط فضاهای مجازی پر می شود. همزمان، جایگزینی تعاملات غنی چهره به چهره با ارتباطات دیجیتال، ضمن کاهش صمیمیت، پدیده روان شناختی تنهایی متصل را در میان اعضای خانواده رواج داده است. در زمینه الگوهای ارتباطی نابرابر، خصوصی گرایی در خانواده سنتی به «مقاومت» منفی و در خانواده مدرن به حرکت ناخواسته به سمت الگوی آسان گیر و از هم گسیخته می انجامد که در هر دو حالت، ساختارهای نابرابر قدرت به جای حل شدن، دور زده شده یا به شکلی پنهان بازتولید می شوند. نتیجه گیری کلی این است که خصوصی گرایی در خانواده ایرانی، ضمن ایجاد فضایی برای خودمختاری فردی، انسجام، صمیمیت و کارکردهای حمایتی خانواده را به طور جدی به چالش کشیده و نیازمند بازنگری در مهارت های ارتباطی و ایجاد توازن میان فردیت و تعلق خانوادگی است.

Keywords:

حریم ارتباطی , سبک زندگی خصوصی گرا , خودافشایی , ارتباط چهره به چهره , الگوهای ارتباطی نابرابر