خویشکاری زن در شاهنامه ی فردوسی

زن در فرهنگ اسلامی ایرانی جایگاهی بس بلند دارد در قرآن کریم زن و مرد از گوهری یکسان دانسته شده است. در دین اسلام میان زن و مرد تبعیضی نیست و زنان به هیچ روی تحقیر نشده اند و عامل خطا و لغزش خوانده نشده اند. یکی از متون مهمی که محل تلاقی فرهنگ اسلامی و ایرانی است، شاهنامه ی فردوسی است. زنان شاهنامه جز دو تن، جملگی نیکنام، خردمند و شجاع هستند و در بسیاری از داستان ها مصدر خیر و نیکویی محسوب می گردند، وفاداری، شرم، عفت، شجاعت و پهلوانی، خردمندی، دوراندیشی و سیاست مداری مهم ترین صفاتی است که برای زنان در شاهنامه بر شمرده شده است. این تحقیق به روش توصیفی- تحلیلی و با استمداد از منابع کتابخانه ای تنظیم شده است و در آن ویژگی های نیکوی این زنان در قیاس با اساطیر غربی به روشی مقایسه ای بررسی گردیده است و آشکار شده که چگونه زن در شاهنامه چون گوهری یکدانه ظاهر شده و در اندیشه ی یونانی و غربی موجب تباهی موجودی زائد و عامل مصیبت نمایش داده شده است.

Keywords:

زن , شاهنامه , فردوسی , طوسی , ایلیاد و اودیسهی هومر